Γιατί τόσο άγχος?

Είναι απόγευμα και ένας μεσήλικας ψαράς σε ένα όμορφο νησάκι του Αιγαίου είχε πάει για ψάρεμα στην αμμουδιά. Αφού ρίχνει την πετονιά, ξαπλώνει προς τα πίσω στηριζόμενος στους αγκώνες του και αρχίζει να αγναντεύει περιμένοντας κάποιο ψάρι να τσιμπήσει.

Σε λίγο εμφανίζεται στην αμμουδιά ένας επιχειρηματίας από την Αθήνα που είχε πάει βόλτα για να αποβάλει λίγο από το στρες που του δημιούργησαν οι δουλείες του. Βλέποντας τον ψαρά να ψαρεύει τόσο νωχελικά, τον πλησιάζει και του λέει: "Δεν κάνεις καλά. Με αυτό τον τρόπο δεν θα πιάσεις ψάρια. Πρέπει να βραχείς για να τα καταφέρεις".

"Για ποιο λόγο?" τον ρωτάει ο ψαράς.

"Θα τα πουλάς και θα βγάζεις κέρδος", του λέει εκείνος.

"Για ποιο λόγο?", ξαναρωτάει ο ψαράς.

"Ύστερα από λόγο καιρό με τα κέρδη θα πάρεις δίχτυα ώστε να πιάνεις ακόμη περισσότερα ψάρια", εξηγεί ο επιχειρηματίας

"Για ποιο λόγο?", λέει και πάλι ο ψαράς.

Λίγο ενοχλημένος ο επιχειρηματίας αποκρίνεται:"Πιάνοντας περισσότερα ψάρια θα μπορέσεις να πάρεις μια βάρκα και να βγάλεις περισσότερα χρήματα"

"Για ποιο λόγο?", επιμένει ο ψαράς.

Έχει αρχίσει να του τη δίνει του επιχειρηματία η μονότονη απόκριση του ψαρά, αλλά υπομονετικά του εξηγεί: "Με τα χρήματα αυτά θα προσλάβεις ανθρώπους να σε βοηθούν!".

"Για ποιο λόγο?", ρωτάει και πάλι ο ψαράς.

Ο επιχειρηματίας είναι πλέον κατακόκκινος από τον θυμό του! "Μα δεν καταλαβαίνεις?"του λέει, "Σε λίγα χρόνια θα έχεις ένα στόλο από ψαράδικα, με πολλούς υπαλλήλους, που θα ψαρεύουν σε όλες τις θάλασσες του κόσμου, για λογαριασμό σου".

"Για ποιο λόγο?" Ρωτά για πολλοστή φορά ο νησιώτης.

"Έτσι, θα μπορέσεις να εισάγεις την εταιρία σου στο χρηματιστήριο", του εξηγεί ο Αθηναίος. "Θα θησαυρίσεις και μετά χωρίς να σκας το μόνο που θα έχεις να κάνεις είναι να κάθεσαι στην αμμουδιά και να βλέπεις χαλαρός το ηλιοβασίλεμα"

"Γιατί, τώρα τι κάνω????" απαντά αποστομωτικά ο ψαράς και βουλιάζει ακόμη περισσότερο στο........ άραγμα του.

Αυτή η ιστορία μου έδειξε πως κάποια πράγματα είναι τόσο απλά να πραγματοποιηθούν και εμείς τα κάνουμε περίπλοκα. Προς τι λοιπόν όλο αυτό το άγχος και το τρέξιμο?

Γράμμα σε έναν ξένο!!!

Καλέ μου ξένε,

Δεν ξέρω πως βρέθηκε στα χέρια σου αλλά το γράμμα μου διάλεξε εσένα για να το διαβάσεις. Το είχα κλειδώσει μέσα σε ένα τόσο δα μικρό μπουκάλι και του ψιθύρισα να βρει ένα σπουδαίο άτομο για να το παραλάβει. Είναι ποτισμένο με τα χαμένα μου όνειρα.. Αυτά τα όνειρα που έκανα απλόχερα όταν ήμουν κοντά του…..

Καλέ μου ξένε, δεν έχει περάσει πολύς καιρός, μα ακόμη νιώθω πως είναι δίπλα μου. Ακόμη περιμένω να δω ένα του μήνυμα νομίζοντας πως δεν έχει αλλάξει τίποτα. Μα ξέρω πολύ καλά πως τίποτα δεν θα είναι ποτέ ίδιο.

Το έχεις νιώσει ποτέ αυτό ξένε? Να πρέπει να ξεχάσεις, να ξεπεράσεις, μα το μυαλό και η καρδιά σου να συνωμοτούν εναντίων σου και να μην σε αφήνουν? Να θες να βρεις την ηρεμία της ψυχής σου και τίποτα να μην σε ησυχάζει? Να ελπίζεις…. σε τι? Πιστεύεις πως ακόμη υπάρχουν ελπίδες σε μια παρτίδα που έχει λήξει? Αλήθεια έχει λήξει? Για πάντα???

Καλέ μου ξένε, είναι τόσο δύσκολο να ξεχάσω. Κάτι μέσα μου λέει να μην ξεχάσω. Μα είναι τόσο επώδυνο να σκέφτομαι συνέχεια ό, τι σχετίζεται με αυτόν. Όχι γιατί δεν ήμουν ευτυχισμένη. Όχι, αυτό είναι βέβαιο και το ξέρεις. Αλλά επειδή αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Κι εγώ δεν ήθελα ούτε θέλω να μείνουν στο παρελθόν. Κι ας είναι δική του απόφαση…

Καλέ μου ξένε, περιμένω ακόμη να τον δω. Το θέλω τόσο πολύ. Έστω και για λίγο. Για να ζήσω έστω και μια στιγμή κοντά του. Για να χαθώ πάλι στα μάτια του. Για να μυρίσω το μεθυστικό άρωμα του, που ας μην γελιόμαστε αποτέλεσε αφορμή για να μπει στη ζωή μου. Για να σταματήσει ο χρόνος σε μια του αγκαλιά. Αυτή η αγκαλιά που με έκανε να νιώθω μοναδική και υπέροχη μόνο για εκείνον, που με έκανε να τα ξεχνάω όλα και να είμαι σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά, που με έκανε να αφεθώ. Για να μην με νοιάζει τίποτα άλλο…. Για να γαληνέψει η ψυχή μου για μια ακόμη φορά…

Και το ομολογώ, ξένε. Ίσως να είναι όλα διαφορετικά. Τα μάτια του να με κοιτούν πια αδιάφορα και απαξιώτικα. Να έχει αλλάξει το άρωμα του. Να μην μου χαρίσει αυτή την αγκαλιά. Ή ακόμη χειρότερα να τα απολαμβάνει όλα αυτά κάποια άλλη. Ναι, αυτό με πονά περισσότερο. Γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ πως με ξέγραψε μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως δεν ήμουν και δεν είμαι τίποτα για εκείνον. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως για εκείνον δεν είχε κανένα νόημα που ήμασταν μαζί.

Καλέ μου ξένε, το πιο δύσκολο είναι πως θέλω να του μιλήσω. Και ναι, έχω μπει στον πειρασμό να του μιλήσω… Μα δεν ξέρω αν ο ίδιος το θέλει. Γιατί αν το ήθελε θα μου είχε μιλήσει μέχρι τώρα.Τόσο απλά… Και δεν είναι ο εγωισμός μου, ούτε το πείσμα μου που με κρατά.... Νιώθω όμορφα όταν τον ακούω. Όταν ακούω τα λόγια του, τις σκέψεις του. Όταν ακούω τα αγαπημένα του τραγούδια. Αν αυτός όμως δεν θέλει??? Δεν θα είναι πολύ πολύ χειρότερα για μένα?

Καλέ μου ξένε, όσο και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο, πιστεύω πως υπάρχουν ελπίδες να είναι και πάλι στη ζωή μου. Μα δεν ξέρω κατά πόσο είναι αληθινές αυτές οι ελπίδες ή όχι…

Καλέ μου ξένε, τώρα που διάβασες αυτό το γράμμα δεν μου φαίνεσαι και τόσο άγνωστος. Ξέρεις ένα κομμάτι από μένα. Όταν θα σε δω σε κάποιο μονοπάτι, θα σε αναγνωρίσω. Θα έχεις στα μάτια σου κάτι που θα με κάνει να νιώσω καλύτερα. Όχι λύπηση, ούτε συμπόνια. Αλλά κατανόηση, κάτι που θα σε ξεχωρίζει από τους άλλους. Κατανόηση για κάποια που παλεύει με τον εαυτό της και προσπαθεί να συνεχίσει την ζωή της… Έτσι, δεν θα είσαι ένας ξένος για μένα αλλά κάτι παραπάνω: ένας φίλος.

Μυστικό Μονοπάτι…!!!

Blogg- οβραβεία!!!!

Με μεγάλη έκπληξη και χαρα είδα την γλυκιά #lockheart#, τον προφήτη και την anima να μου δίνουν ενα βραβείο για αυτό το μικρό και ταπεινό μου blogg!!! Χαίρομαι πραγματικά που υπάρχουν τέτοια άτομα που εκτιμούν τις σκέψεις μου και σαν μικρό και Μυστικό Μονοπάτι που είμαι δεν μπορώ να μην δώσω με τη σειρά μου βραβεία σ' αυτούς που έχουν ξεχωρίσει για μένα!!! Δεν δίνω βάση στη σειρά που θα τα αναφέρω αλλά δίνω βάση στα άτομα αυτά... που με μαγεύουν και με ταξιδεύουν με τις υπέροχες αναρτήσεις τους...!!!!





Οι κανόνες της βράβευσης είναι οι εξής:


1. Δεχτείτε αυτό το βραβείο, αναρτήστε το στο blog σας, μαζί με το όνομα του ατόμου που σας βράβευσε, και το link στο blog.


2. Απονείμετε το βραβείο αυτό σε άλλα αξιαγάπητα blogs.Θυμηθείτε να επικοινωνήσετε με τους bloggers και να τους ενημερώσετε ότι τους επιλέξατε για αυτό το βραβείο.…

Νεράιδα της βροχής: Η βροχή της είναι τόσο μαγική που μπορεί να σε παθιάσει, να σε ταξιδεύψει σε σκιές και μυστικά, να σε μαγέψει..

Ναϊάδα: Μια νεράιδα τα κείμενα της παντα μου δίνουν κουράγιο να συνεχίσω...

#lockheart#: Έχω χαθεί τόσες φορές στον λαβύρυνθο...

Προφήτης:Όταν επισκέφτομαι το ιστολόγιό του είναι σαν να μου φανερώνεται ένας πιο μαγικός κόσμος, που τα συναισθήματα έχουν τον πρωταγονιστικό ρόλο...

Φεγγαρόλουστη: Είναι τιμή μου να διαβάζω τις σκέψεις μιας τόσο γλυκιάς προσωπικότητας...

anima: Νιώθω πως τα τραγούδια της και τα λόγια της μπορούν να απαλίνουν κάθε πόνο...

Ονειροπαγίδα: Μια πολύ πολύ γλύκια παγίδα (αν και είμαι πολύ τυχερη να την γνωρίζω και προσωπικά)!!!!

Φυγή: Με το "αναπάντεχο φτερούγισμά" της γεμίζει με λυρισμό την υπέροχη σελίδα της...

Aυτές λοιπόν είναι οι δικές μου επιλογές...

Τα ιστολόγια είναι λίγα μα αυτά είναι τα αγαπημένα μου.....

Τέλος Ονείρου

Όλα τα όνειρα κάποτε τελειώνουν.... Δυστυχώς!
Ίσως να μην ήθελα να το πιστέψω ποτέ....
Μα τελείωσε και το όνειρο αυτό.
Και δεν πονάω τόσο πολύ επειδή τελείωσε...
Μα με τον τρόπο...

Ποτέ δεν πίστεψα στα μεγάλα λόγια που άκουσα...
Στα ΠΟΤΕ που μου έλεγες...
Μα πίστεψα σε μια φράση σου μόνο
"Όταν έρθει αυτή η στιγμή θα σου το πω ξεκάθαρα"....

Είχες πολλές ευκαιρίες για να μου το πεις...
Και ήμουν προετοιμασμένη να το ακούσω....
Αλλά και μέχρι το τέλος επέμενες!!!
Και τώρα προσπαθώ να βρω το "γιατί"... αν και ξέρω πως είναι όλα μάταια!!!

Είναι πολύ δύσκολο να διαγράψεις με μια μονοκοντυλιά όλα αυτά που ζήσαμε (ίσως να ήταν λιγα για σενα)...
Είναι πολύ δύσκολο να ξεχάσω τις στιγμές, τις θυσίες, τα συναισθήματα, τις σκέψεις που είχα για σένα...
Αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα από αυτά...

Μπορεί τώρα να μου προκαλούν πόνο...
Ένα πόνο που τώρα δεν τον αντέχω!!!!
Αλλά τότε ήμουν ευτυχισμένη στην αγκαλιά σου...
Όλα είχαν νόημα για γίνονταν για ΣΕΝΑ!!!

Δεν είναι τίποτα στο χέρι μου για να αλλάξω...!!!
Το μόνο που θα κάνω είναι να προσπαθήσω να αντέξω...
Αλλά δεν σου εγγυόμαι τίποτα (κι ας μην σε νοιάζει)....

Υ.Γ. Με πόνεσες ρε Νότη!!!! Όχι γιατί αποφάσισες να τελειώσει!!! Αλλά γιατί δεν μου το είπες... Απλά αδιαφορείς!!!!