Ξέρω/Ακούω/Θυμάμαι/Νιώθω

Με έπιασες πάλι!!! Αναρωτιέμαι το γιατί αλλά κατάφερες να με αιχμαλωτίσεις..
Δεν το θέλω.. Το είναι μου σε ζητά..

Όχι για πολύ...
όχι για αυτό το πάντα που πίστεψε...
όχι για όσο θες εσύ..
ούτε για όσο πρέπει..

Αλλά για μια στιγμή..

Να σε ξαναζήσω.. κι ας ξέρω πως μετά θα πεθάνω γλυκά στην αγκαλιά σου!
Να νιώσω.. κι ας ξέρω πως μετά θα νιώθω τόσο μουδιασμένη!
Να ονειρευτώ.. κι ας ξέρω πως το όνειρο αυτό θα μετατραπεί σε εφιάλτη!
Να ταξιδέψω. κι ας ξέρω πως ο προορισμός μου είναι ο γκρεμός!
Να παραμυθιαστώ.. κι ας ξέρω πως το τέλος δεν θα είναι χαρούμενο!
Να παίξω.. κι ας ξέρω πως θα χάσω!
Να γελάσω... κι ας ξέρω πως μετά τα δάκρυα μου θα ρέουν ποτάμι!
Να ελπίζω... κι ας ξέρω πως δεν είναι αλήθεια!
Να πιστέψω.. κι ας ξέρω πως θα γελαστώ πάλι!

Αλλά κυρίως να γίνω ευτυχισμένη!! Ναι όπως σου είχα πει τότε για μια και μοναδική φορά στη ζωή μου. Όχι απλά χαρούμενη!! Αλλά απόλυτα ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!!!

Το ξέρεις??? Ναι το ξέρεις!!!
Το είδες στα μάτια μου μετά από τόσο καιρό...
Το ένιωσες στην παρουσία μου...
Το σκέφτηκες στις λέξεις μου...
Το βλέπεις στα όνειρα μου...

Μα ξέρεις κάτι???? Ξέρω κι εγώ κάποια πραγματάκια!!!

Ξέρω πως ..... τελικά τίποτα!!!

Δεν ξέρω!!!

Τυχερή όποια είναι στο μονοπάτι σου!!!
Τυχερή όποια νιώθει όσα ένιωσα κι εγώ!!!
Τυχερή που σε ακουμπά!!!

Τυχερή που... δεν ξέρω!!!

Πες της το!!! Σε παρακαλώ πες της να σε προσέχει όπως έκανα εγώ..
Πες της να σε νοιάζεται...
Πες της να σε καταλαβαίνει.. να σε νιώσει... να καταλάβει πως είναι να νιώθεις ευτυχία στην αγκαλιά σου!!!
Κι αν δεν τα καταφέρει πες της πως θα χάσει...
Πες της πως κάτι έκανε λάθος...
Πες της πως κάποια θα τα εκτιμούσε περισσότερο...

Πες της πως.... δεν ξέρω!!!!

Ξέρεις??? Με ακούς??? Ξέχασες??? Νιώθεις???
Αυτά θέλω μόνο να ξέρω..

Ίσως και κάτι ακόμη... αλλά αυτή την ερώτηση δεν μπορώ να την κάνω..!!! Την φυλάω για μένα!!! Όχι , δεν θέλω να την μάθεις! Την απάντηση θα την δώσεις ακόμη κι ας μην ξέρεις...


Όλα αυτά τα έκλεισα σε ένα αναστεναγμό των αστεριών σου..
Σου τα στέλνω με ένα φύσημα του φεγγαριού μου..
Φτάνουν εκεί, που πάντα σου έδινα το είναι μου..
Σε περιμένουν όπως περίμενα να έρθεις...τότε... εκεί...
Και όταν θελήσεις θα σου ανήκουν..
Αλλά θα σου ζητήσω χάρη, να μην τα πληγώσεις κι αυτά (ξέρω πως έχεις αυτή την ικανότητα). Δεν θα σε ενοχλήσουν..

Θα είναι εκεί....

για πόσο όμως, δεν ξέρω!!!

Απόψε σαλπάρω...

Το νιώθω απόψε... Ξέρεις η ψυχή μου δεν μπορεί να μείνει μέσα σε τοίχους. Το σώμα το κρατάς, μα την ψυχή μου όχι. Και σήμερα θέλει να αφήσει την λογική...

Ετοιμάζομαι λοιπόν για το καράβι μου...

Η αποβάθρα είναι μυστική! Μόνο εγώ ξέρω που βρίσκεται και το μονοπάτι που οδηγεί εκεί είναι χαραγμένο με τρόπο που ανθρώπινος νους δεν μπορεί να το καταλάβει. Δεν είναι φωτεινό. Απλά έχω βάλει πυγολαμπίδες στην άκρη του και όταν με νιώθουν το φωτίζουν. Η κάθε μια έχει μια ξεχωριστεί θέση. Στο έχω πει? Είναι μαγεμένες οι άτιμες και το φως τους είναι κάθε φορά διαφορετικό. Μια νεράιδα μου τις μάγεψε, τις έκανε μικρές πυγολαμπιδο-νεραϊδούλες και κάθε φορά αλλάζουν και χρώματα. Σαν ένα κυνήγι θησαυρού έχει γίνει: ο στόχος είναι η αποβάθρα μα η διαδρομή κάθε φορά αλλάζει. Για αυτό σου λέω: μην με ακολουθήσεις, δεν θα σε αναγνωρίσουν και θα μείνεις στο σκοτάδι.

Χμ να η πρώτη!! Απόψε το χρώμα της είναι ΜΩΒ! Παράξενο και τούτο. Ποτέ δεν μου έτυχε αυτή πρώτη. Αναρωτιέμαι πως θα με οδηγήσει. Ας είναι..., ξεκινώ για το μωβ μου μονοπάτι. Ακούω έναν ήχο. Ναι, είναι γνώριμος. Είναι ο ήχος που ακούω όταν τα όνειρα μου γεννιούνται μέσα στα στενά του μυαλού μου. "Καλό σημάδι", λέω από μέσα μου. Ξέρω πως τα όνειρα μου ποτέ δεν με προδίδουν. Όχι, αυτά ΠΟΤΕ δεν με προδίδουν.

Βζζζζζ, κάτι πέταξε. Μια μικρή ΚΟΚΚΚΙΝΗ πυγολαμπίδο-νεράιδα. Χαμογέλασα στον εαυτό μου. Έχουν όρεξη οι ατιμούλες να παίξουμε σήμερα. Το κόκκινο μου. Το πάθος. Ξέρω πως θα πάω. Το πάθος μου με οδηγεί εκεί που ξέρει πως θα είμαι ευτυχισμένη. Δεν κάνει ποτέ λάθος. Τουλάχιστον για τώρα. Αλλά ποιος νοιάζεται για το μετά???? Η ψυχή μου είναι τυφλή και δεν βλέπει το λογικό. Θέλει μόνο αυτό που θα την κάνει να αναστηθεί, να νιώσει ελεύθερη πάλι...

Ωπ, να και η τρίτη, ΠΡΑΣΙΝΗ αυτή τη φορά. Ξέρεις το πράσινο είναι ζωή. Η Γη όταν ζωντανεύει, στολίζεται με το πράσινο συνολάκι της. Αισθάνεται πάλι νέα όταν η άνοιξη της χτυπά την πόρτα! Αχ, η φύση τρελαίνεται και χορεύει στην μαγική μουσική της νιότης. Τώρα που είπα μουσική ακούω ένα τραγούδι να παίζει. Το αναγνωρίζω. Είναι το τραγούδι μου που έγραψα όταν μάζευα τα κομμάτια της τρέλας μου για το αύριο. Ναι, είμαι σίγουρη, αυτό το τραγούδι είναι.

Ξαφνικά το μονοπάτι μου έγινε πιο ζωντανό! Μάλλον σιγά σιγά φτάνω εκεί που θέλω. Ναι, να και η τελευταία πυγολαμπίδα Όπως το περίμενα, ΓΑΛΑΖΙΑ σαν την υπέροχη θάλασσα. Αυτή η κατεργάρα...!!!! Κάθε φορά που της λέω τα μυστικά μου καταφέρνει να τα παίρνει μακριά μου και να μην μου τα επιστρέφει. Άσε που στα λάθη μου, αγριεύει και με κάνει μούσκεμα. Αλλά την αγαπώ όσο τίποτα άλλο!!! Μου έμαθε να είμαι ελεύθερη. Μου έμαθε πώς να ταξιδεύω. Μου έμαθε να αγριεύω όταν με πειράζουν και πως να ηρεμώ όταν ταξιδεύουν μαζί μου.

Να και το καράβι μου. Τα πανιά μου τα έχει κεντίσει μια τρελοκοτσιδού νεράιδα της νύχτας. Ταλαιπωρία μέχρι να βρούμε τα νήματα... Τρέχαμε και οι 2 μας από το ένα αστέρι στο άλλο για να βρούμε αρκετή αστερόσκονι, κύριο συστατικό για τα νήματα της τρελοκοτσιδούς. Τι φταίει κι αυτή? Εγώ της ζήτησα πανιά που δεν χρειάζονται αέρα...απλά αισθήσεις και πόθους από τα όνειρα αυτών που έμαθαν να αγαπούν. Κάτι απαιτήσεις που έχω κι εγω...!!!! Αλλά τι να κάνω??? Η ψυχή μου δεν συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο.

Κουπιά δεν υπάρχουν. Το ταξίδι μου δεν θα κουράσει κανέναν! Άλλωστε δεν αναγκάζω κανέναν να έρθει. Ούτε και θέλω άλλωστε. Αυτή τη φορά η ψυχή μου θα παίξει με την καρδιά μου τα παιχνίδια της. Θα τρέξουν στο κατάστρωμα και θα γελάσουν. Θα κουραστούν από ευτυχία και θα κοιμηθούν το ένα αγκαλιά με το άλλο. Όπως τότε που δεν υπήρχαν έγνοιες και άγχη... Δεν χωράνε πια στο ταξίδι μου.

Η θάλασσά μου απόψε είναι ήρεμη. Με νανουρίζει με τα κύματα της. Η μουσική της δεν συγκρίνεται με καμία άλλη...! Το ήξερα!!! Μόνο κοντά της βρίσκω την ισορροπία μου: ανάμεσα στα υδάτινα μονοπάτια της. Μυστικά ντε...!!! Φανερώνονται μόνο για αυτούς που την χρειάζονται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!!!!

Αυτοσχεδιάζω....

Απόψε δεν θέλω μιλήσω...

Δεν θα πω τίποτα και για κανένα....

Απλά θα ακούσω αυτή τη μελωδία....

Και αφήνω σε εσάς την πρωτοβουλία...

Να σας παρασύρει η μουσική....