Αστέρια!!!

Αχ πόσο λατρεύω τα παραμύθια!!! Ειδικά εκείνα που μου έλεγαν μικρή τα βράδια!!!!
Ο πατέρας μου σπουδαίος και μεγάλος παραμυθάς!!!! Μόνο για μένα φυσικά. Κάθε καλοκαίρι όμως μου έλεγε η γιαγιά μου ένα παραμύθι. Το ίδιο παραμύθι κάθε χρόνο… Μα ποτέ δεν έχανα το ενδιαφέρον μου να το ακούω!!! Καθόμασταν το βράδυ όλοι μαζί στη βεράντα και χαζεύαμε τα αστέρια!!! Θυμάμαι σαν τώρα να μου λέει: «Ξέρεις, είχα φίλο ένα μικρό αστέρι».

Κάθε φορά την πίστευα. Τι παράξενο που θα ήταν να έχεις ένα αστέρι για φίλο.

Της είχε πει το αστέρι πόσο μόνο ένιωθε όταν ήταν πάνω στο σκοτάδι του ουρανού. Φοβόταν το σκοτάδι. Για αυτό και κάθε βράδυ έβαζε τα λαμπρά του ρούχα και μπορούσαμε να το δούμε από την Γη. Ήταν τόσο μικρό αλλά τόσο φωτεινό.

«Να εκείνο δα είναι, δεν το βλέπεις?» με ρωτούσε. Κάθε βράδυ διάλεγε το πιο φωτεινό και ταυτόχρονα πιο απομονωμένο από όλα τα αστέρια. Μια μέρα αυτό το αστέρι αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι. Ήθελα να βρει ένα φίλο και να μείνει μαζί του έτσι ώστε να μην φοβάται πια και να μπορέσει να είναι ευτυχισμένο. Πλησίασε πολλά αστέρια: άλλοτε μεγάλα, άλλοτε πιο λαμπερά, άλλοτε πιο πολλά και άλλοτε πολύ μακρινά. Κανένα άστρο όμως δεν ήθελε να του μιλήσει γιατί πάντα του βρίσκανε ένα μειονέκτημα: Ήταν τόσο πολύ λαμπερό και δεν ήθελαν να κρυφτούν πίσω από το φως του. Μα το αστεράκι δεν ήθελε να τους κρύψει. Αντίθετα ήθελε να μοιραστεί μαζί τους το φως του και να φαίνονται όχι μόνο αυτό αλλά όλα μαζί.

Ένα βράδυ λοιπόν, το μικρό αστέρι είδε ένα άλλο εξίσου λαμπερό αστέρι. Σκέφτηκε πως ίσως να μοιάζουν. Έτσι, το πλησίασε. Όντως ήταν κι αυτό ένα μικρό αστέρι ακριβώς ίδιο όπως και αυτό, που φοβόταν εξίσου το σκοτάδι. Αποφάσισε λοιπόν να μείνει για λίγο καιρό με αυτό το αστέρι. «Είναι ήδη πολύ λαμπρό» σκέφτηκε «δεν θα φοβηθεί πως θα το κρύψω». Έτσι για αρκετό καιρό έμεινε το ένα κοντά στο άλλο. Ούτε το ένα ούτε το άλλο φοβήθηκαν πια το σκοτάδι γιατί και το φως των 2 τους έφτανε για να φωτίσουν όλο τον ουρανό. Κατάλαβαν πως δεν είχε νόημα πόσο μεγάλα και πόσο φωτεινά είναι. Ούτε πόσο μακριά από τη Γη είναι αλλά ούτε και πόσο δημοφιλή είναι. Τους αρκούσε που ήταν μαζί,, φίλοι, και φώτιζαν το ένα το σκοτάδι του άλλου.

«Βλέπεις, μερικοί είναι σαν το μικρό αστεράκι, σαν εσένα, και άλλοι είναι σαν τα άλλα τα πιο θολά, μακρινά αστέρια» μου έλεγε στο τέλος. Και γελώντας μου έδειχνε ποιο αστέρι ήμουν εγώ. Ποτέ δεν ήταν αντικειμενική αυτή η γυναίκα. Πάντα να δείχνει το πιο μεγάλο αστέρι…!!!

Δεν ξέρω αν είμαι ένα τόσο φωτεινό αστέρι. Γνώρισα τα άλλα «αστέρια» που δεν λάμπουν τόσο πολύ και απλά φοβήθηκαν. Μα κι εγώ έχω βρει τα δικά μου «φωτεινά αστέρια» να φωτίζουν το μονοπάτι μου. Κι αν μερικές φορές είναι μακριά μου πάντα θα μου φωτίζουν το μονοπάτι. Τα 4 αστέρια… φωτεινά…. Με το δικό τους χρώμα το καθένα.. Με διαφορετική λάμψη… Παράξενα και πολύ τρελά αστέρια!!!!