Diamonds are forever....

Από την Ονειροπαγίδα ορμώμενη και με αυτό που είπε... "οι καλοί φίλοι είναι σαν διαμάντια", προσπάθησα να δω τα διαμάντια που έχουμε κρυμμένα μέσα μας.

Ξέρεις, όλοι μα όλοι μας έχουμε ένα διαμάντι στη ψυχή μας... αλλά ακόμη κι εκεί υπάρχουν διαφοροποιήσεις Τόσο καιρό που έχω ασχοληθεί με τη χρυσοχοεία και τις πολύτιμες πέτρες (σχεδόν από μικρή στο μαγαζί ήμουν), έμαθα να αναγνωρίζω τα αληθινά από τα ψεύτικα διαμάντια... αυτά που έχουν διαυγή χρώματα... αυτά που έχουν πιο σκοτεινά σημεία... αυτά που δεν έχουν ούτε ένα ίχνος χτυπήματος και βρωμιάς μέσα τους... και αυτά που έχουν μέσα τους διάφορα στίγματα... αυτά που είναι μεγάλα... αυτά που είναι μικρά... αυτά που είναι κατεργασμένα... και αυτά που είναι όπως ακριβώς τα έπλασε η γη...

Έτσι είμαστε κι εμείς... σε μια κλίμακα βαλμένοι... με κριτές όλους όσους αφήσαμε να δουν τα διαμάντια μας.

Και άλλοι είχαν τα κατάλληλα εργαλεία...

Και άλλοι είχαν μόνο ένα φακό...

Και άλλοι είχαν μόνο τον μετρητή αλήθειας...

Και άλλοι είχαν την διαίσθησή τους ως κριτήριο..

Και άλλοι δεν είχαν τίποτα....

Και άλλοι τα είχανε όλα....

Σε μια κλίμακα λοιπόν... διαμάντια όλοι μας... με διαύγεια D (καθαριότητα αριστη) και H(πλησιαζει το κιτρινο)...
Σε μια κλίμακα με ποιότητα F (flawless) και S.I (small inclusion)
Σε κλίμακα και τα καράτια μας... μεγάλα και μικρά!!!

Διάλεξε να τα δεις... πριν σε μπερδέψουν... και αντί να έχω κάνει τη καλύτερη αγορά.. ο άλλος να γελά.....

τι χανω... τι κερδίζω...

Μια στιγμή αν κάτσεις να σκεφτείς.... τι έχεις κερδίσει... τι έχεις χάσει... αν είσαι ευχαριστημένος... αν πονάς..... αν ζητάς.... αν τρελαίνεσαι... αν γελάς στη πραγματικότητα... αν δακρύζεις για το κοινό σου και μόνο....

Αλήθεια έχω κερδίσει... μια θέση δίπλα σου... και θέλω να πιστεύω πως βρίσκομαι κάπου στη καρδιά σου.... αλλά έχω χάσει... εμένα... τον ρυθμό μου... την ηρεμία μου.... την σιγουριά για εμένα την ίδια... συνέχεια ανησυχώ... συνέχεια φοβάμαι... και ζητάω να είσαι εκεί να μου πεις... να μου δείξεις πως όλα αυτά είναι στη φαντασία μου... μην μου πεις "το ξέρεις" γιατί δεν το ξέρω.... δεν είμαι σίγουρη γιατί έχω δει την απογοήτευση στα μάτια πολλών... και την βλέπω και σε σένα... όταν...

Αλήθεια έχω χάσει εσάς... αυτούς τους ανθρώπους που με έκαναν να γελάω κάθε στιγμή.... εσάς που ήθελα να είστε στη ζωή μου για πάντα... που περάσαμε καλές στιγμές... και όλα αυτά γιατί??? Από τη μεριά μου που δεν αντέχω μακριά του γιατί έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας μου... γιατί τις μόνες ώρες που μπορώ να είμαι μαζί του είναι μετά τη δουλειά.. την ώρα που εσείς έχετε άπλετο χρόνο... και από την μεριά σας... που δεν θελήσατε να δείτε με τα μάτια της ψυχής αλλά με τα μάτια της προκατάληψης... δεν είμαστε ίδιοι αλλά πάνω κάτω πίστευα πως θέλατε την ευτυχία μου... και βλέπετε... ναι το βλέπετε πως χαμογελάω... τότε γιατί.... έριχνα αλλού τις ευθύνες αλλά δεν φταίνε οι άλλοι για κάτι που το διαλύουμε εμείς....

και εσύ που θέλω όσο κανένα άλλο άτομο να είσαι κοντά μου... σε φοβάμαι.... για να μην με κρίνεις λάθος... και σου κρύβομαι...

Δεν μπορώ να τα έχω όλα.... αλλά θα κρατήσω αυτά μου με κάνουν να χαμογελώ...

Roula's earth!!!!

Στο μαγαζί... ώρα 7:30... έχει δουλειά.. έχω ακούσει παρατήρηση... έχω τις μαύρες μου και εκείνην τη στιγμή..... τσουπ ένα μήνυμα στο κινητό:thelw ki egw afierwsi :( !!!!!!!

Μοναδικό χάρισμα παιδί μου! Στο άσχετο με ένα μήνυμα μπορεί να σε στείλει αλλού αυτή η κοπέλα!!!! Τρομερό ατομάκι είναι!!!! !ΚΑΘΟΛΟΥ ψωνάκι.... ΠΟΛΥ ΗΡΕΜΗ.... ΔΕΝ ΑΡΠΑΖΕΤΑΙ ΠΟΤΕ με τους γύρω της....

Ναι οκ λέω και καμιά βλακεία να περνάει η ώρα.... Αλλά πάνω από όλα είναι ένα πλάσμα μου κάθε φορά με κάνει να γελάω.. ακόμη και με μια ατάκα της... Αλλά ακόμη περισσότερο... με βοηθά όταν προσπαθώ να στήσω κάποιο σκηνικό για τον αδερφό της. Πρόθυμη να με ακούσει και να πει τη γνώμη της... Ένα χάρισμα που πολύ δεν την έχουν.... Γιατί μπορεί να μην τους ένοιαζε κι όλας! Άλλα όχι... ακόμη και στις μαύρες μου είναι εκεί για να με ρωτήσει τι έχω... Ακόμη κι αυτό μου φτάνει από εκείνη!!!

Και πιστεύω να μην έχει κανένα παράπονο από μένα!!!! Ξέρει πως ό,τι θελήσει μπορώ να τρέξω και να το κάνω... όχι γιατί πρέπει... αλλά επειδή το θέλω...

Άλλωστε μου έμαθε την σημαντική διαφορά ανάμεσα στο πεπόνι και στο παγόνι!!!!!!!!!
Το πεπόνι παγόν(ε)ι, το παγόνι δεν πεπόνει!!!!!! Ακόμη γελάω!!!!! (ναι με κάτι τόσο απλό μπορώ να γελάσω!!!!)

Τελικά αυτή η οικογένεια... έχει κάτι που με κάνει απλά να ξεφεύγω!!!!! Με απλές κινήσεις!!!!

Με τρομάζεις... αυτός ο τόνος της φωνής σου με τρομάζει!!!!!! Να είσαι πάντα καλά κούκλα μου!!!!! Εδώ θα είμαι για σένα!!!! Ακόμη και για να σε σώσω από κάποιο δελφίνι!!!!!!

Για σένα...

Μια δύσκολη μέρα με άγχος και τρέξιμο. Να προλάβεις να μαγειρέψεις, να πας στη δουλεία, να είσαι συγκεντρωμένη στη δουλεία, να ανεχτείς όλους τους τρελούς, να είσαι με το χαμόγελο συνέχεια, να δεις πως τα πράγματα είναι δύσκολα, να παραπονεθείς, να σου παραπονιούνται..



Όλα αυτά είναι κουραστικά και τρομερά ψυχοφθόρα....



Αλλά για τις στιγμές που είμαι κοντά σου, για τις στιγμές που χωρίς λόγω σε κοιτάζω και χαμογελάω, για τις στιγμές που νιώθω τα χέρια σου να με κρατάνε σφιχτά, για τις στιγμές που χάνομαι σε ένα μοναδικό φιλί σου....



για όλες αυτές τις στιγμές αξίζει να περιμένω και να υπομένω κάθε δυσκολία... γιατί η μέρα μου αποκτά νόημα από το δευτερόλεπτο που σε συναντώ... που μου χαμογελάς... που σε νιώθω... που με αγκαλιάζεις. Γιατί όλα αυτά που με ταλαιπωρούν, που με τρομάζουν, που με κουράζουν και που με σκοτώνουν, που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια... με ένα σου βλέμμα εξαφανίζονται, χάνονται σαν μια σταγόνα στον ωκεανό.

Και το κακό είναι πως έχω χάσει κάθε ισορροπία στη ζωή μου γιατί εσύ είσαι αυτός που με αποσυντονίζεις... κακό???? όχι καθόλου... αντίθετα χαίρομαι και σ' ευχαριστώ που είσαι εσύ που με κάνεις να χαμογελώ, να νιώθω, να ονειρεύομαι και να πιστεύω πως όλα θα αλλάξουν...όλα θα φτιάξουν...!

Είσαι ο παράδεισος μου... στο λέω... στο φωνάζω... στο δείχνω με κάθε τρόπο.... γιατί λατρεύω να νιώθω την ζεστασιά σου, να τυλίγομαι πάνω σου, να σου κλέβω τα φιλιά σου, να ζαλίζομαι στο απέραντο των ματιών σου... μονο έτσι μπορώ να είμαι ήρεμη και ευτυχισμένη.

Ακούγομαι πολύ πολύ μελό αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να σου τα πω διαφορετικά!!! Όπως σου είχα γράψει... όλα αυτά είναι μια μικρή ιδέα για ότι συμβαίνει....


Κράτα με όσο πιο σφιχτά μπορείς... έστω και για ένα λεπτό.... για να μπορέσω να αντέξω και την επόμενη μέρα...
Υ.Γ:το τραγούδι αυτό.... για σένα!

Επι..στροφή!!!

Χαιρετώ πάλι τον όμορφο και μαγικό κόσμο της blogόσφαιρας!!!! Όχι δεν σας ξέχασα!!! Απλά τώρα μια άλλη μαγεία με έχει καταβάλει και δεν μπορώ, και φυσικά δεν θέλω να την αγνοήσω!

Ξέρετε, αυτή τη μαγεία που τη μια στιγμή με πλημμυρίζουν δάκρυα και προσπαθώ να ηρεμήσω και την ακριβώς επόμενη αυτό το χαζό χαμόγελο εμφανίζεται πάλι στα χείλη μου!

Αυτή η μαγεία που κάνει τον χρόνο να περνά βασανιστικά μακριά του και κοντά του δεν προλαβαίνω με τίποτα να τον πιάσω!

Αυτή η μαγεία που με έχει αποσυντονίσει και δεν μπορώ να μιλήσω, να σκεφτώ!

Αυτή η μαγεία που όσο κι αν κρατήσει, με κάνει αυθόρμητη και αδύναμη στα χέρια του!

Αυτή η μαγεία που με κάνει να τον κοιτάζω για ώρες απλά για να κλέψω ένα βλέμμα του!

Αυτή η μαγεία που ομορφαίνει τους εφιάλτες και τους φόβους μου!

Ναι, οκ, δεν είναι όλα ρόδινα! Και φυσικά φοβάμαι και τρέμω στην ιδέα να χαθεί όλο αυτό. Λογικό όμως είναι! Απλά άσε με να τα περάσω μόνη μου αυτά! Από σένα δεν ζητάω τίποτα άλλο παρά να είσαι εδώ και να με κρατάς σφιχτά στην αγκαλιά σου! Αδύναμη νομίζοντας πως όλα θα λυθούν! Και ό,τι κι αν μου πεις θα πιστέψω! Δεν ψάχνω το γιατί ή μήπως εννοείς κάτι άλλο! Είναι πολύ κουραστικό, άσε που χάνω την ηρεμία μου χωρίς λόγο! Θα είμαι όμως συγκρατημένη!

Όσο για εσάς καλοί μου φίλοι, ξέρω πως ήταν γουρουνιά που χάθηκα τόοοοσο καιρό! Αλλά πιστέψτε με, σας επισκεπτόμουν κάθε φορά! Ανώνυμα και ήσυχα γιατί πόσο αντικειμενική μπορώ να είμαι όταν το μυαλό είναι πάνω απ΄το κεφάλι μου!!!

Υ. Γ. Πως έτυχε όταν έπαιζε το τραγούδι αυτό να νιώσω την ζεστασιά που κρύβουν τα μάτια σου?

Μικρά και σημαντικά!!!

Καλοί μου αναγνώστες και φίλοι, έλειψα πολύ πολύ πολύ καιρό!!! Γίνονται τόσα καθημερινά που ευτυχώς ή δυστυχώς έχω ξεφύγει...

1)Συγνώμη που δεν απάντησα στα σχόλια σας στην προηγούμενη ανάρτηση μα μου είναι πολύ δύσκολο να σας ευχαριστήσω από εδώ!!! Ο καθένας μου δίνει ελπίδα πως σε αυτό το κόσμο δεν υπάρχουν μόνο προβλήματα, αλλά και αγάπη, ενδιαφέρον, κατανόηση και διάθεση να μοιραστούμε τις σκέψεις μας.

2)Αύριο, 24 Απριλίου κλείνουν 95 χρόνια. . . 95 χρόνια από την Αρμένικη Γενοκτονία. Δεν θα μιλήσω για αυτό. Όποιος θέλει υπάρχει το link. Είναι πολύ οδυνηρό να θυμάσαι όλα αυτά που σου έχουν πει οι γιαγιάδες και οι παππούδες σου για αυτή την ιστορία. Ειδικά όταν τους βλέπεις να δακρύζουν καθώς θυμούνται τα σπίτια τους εκεί, τον πόνο.

3)Το μονοπάτι μου ξαφνικά έχει αποκτήσει κάτι μαγικό! Κάτι που με κάνει να κοιμάμαι τόοοσο ήρεμα και να ξυπνάω με χαμόγελο. Και όχι, δεν φταίει κανένα φάρμακο. . . Κάτι υπάρχει στην ατμόσφαιρα. . . Κάτι. . .

4)Λογικά, πάλι θα λείψω από το σπιτικό μου. Αλλά θα περνάω από τις γειτονιές σας για να σας διαβάζω!!! Σιγά μην σας κάνω τη χάρη να χαθώ....

Να προσέχετε και πάνω από όλα προσπαθήστε να χαμογελάτε!!!!

Ένα χρόνο μετά. . .

6 Απριλίου. . . Πρώτη περιπλάνηση. . . Μου φαίνεται σαν να ήταν πριν από λίγο που σας διάβαζα και είχα μαγευτεί από τα κείμενα σας. Και μετά. . . αποφάσισα να φανερώσω ένα μονοπάτι. Άλλοτε με μικρούς και μεγάλους προβληματισμούς, άλλοτε με ευχάριστα γεγονότα.

Ένα χρόνο μετά. . . τα μονοπάτια με οδήγησαν σε σπιτικά πολύχρωμα, σε σπιτικά βροχερά, σε σπιτικά αγγέλων, σε σπιτικά ονείρων και κάθε φορά άφηνα και μια μικρή και ταπεινή σκέψη. Και έβλεπα ανταπόκριση. Με μικρά βήματα ήρθατε σε ένα μικρό και πολύ πολύ μυστικό μονοπάτι!!!

Ένα χρόνο μετά. . . θέλω να σας ευχαριστήσω τόοοοοσο πολύ που ήσασταν εδώ, έστω και με την επίσκεψή σας. Θέλω να σας ευχαριστήσω για τα υπέροχα σας σχόλια που κάθε ένα μου έδινε δύναμη για να προχωρήσω Δεν μπορώ να ξεχωρίσω γιατί θα σας αδικήσω όλους! Όλοι μα όλοι έχετε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Νιώθω πολύ πολύ τυχερή που σας γνώρισα, έστω και από μια οθόνη!!! Η ζεστασιά σας και τα χρώματά σας έκαναν αυτή τη γνωριμία ξεχωριστή. . .

Ένα χρόνο μετά. . .

Ευχαριστώ!!!!!

Και μετά τι?

Σε βλέπω. . . τόσο καιρό τριγυρνάς ανάμεσα στο κόκκινο και το άχρωμο.

Σε ακούω. . . ψαλμούς δικούς σου να τραγουδάς με τόνο μοναδικό.


Σε νιώθω. . . να με διαπερνάς με κάθε σου άγγιγμα.

Σου μιλάω. . . μόνο και μόνο για να σου δηλώσω πως είμαι εδώ.


Σε κυνηγώ. . . για να μπορέσω επιτέλους να γίνω ένα μονοπάτι στη ψυχή σου.

Σε θέλω. . . σαν αμαρτία στα μάτια ενός αγγέλου έκπτωτου


Σε μισώ. . . για να μπορέσω πάλι να ματώσω όλα τα σημάδια που μου αφήνεις στο κορμί μου.


Κι εσύ πετάς στο δικό σου ουρανό.
Χωρίς να σε νοιάζει πόσο ψηλά είσαι από την αλήθεια μου.

Κυνηγάς εφιάλτες και πόνους. Φυλαχτά τα κάνεις για πιθανούς μάγους και σαλτιμπάγκους


Η ζωή είναι εδώ. Η ψυχή και η καρδία έχουν πετάξει... έχουν χαθεί στην έρημό σου ψάχνοντας να βρουν μια όαση για να μπορέσω να αφήσω ό,τι έχω μέσα μου για σένα. . .

Και μετά τι???


Ούτε που μας νοιάζει. . .

Το σενάριο της φάρσας μας συνεχίζεται. . .

Στιγμές...Λεπτά...Δευτερόλεπτα

Όλα μένουν χαραγμένα στο μυαλό. Χαραγμένα με όνειρα απραγματοποίητα. Με πόθους και έρωτες. . . αμαρτωλούς και ανεκπλήρωτους. Καίνε όταν η ελπίδα τρυπώνει μέσα από της γρίλιες της ψυχής και επιβεβαιώνονται μέσα στα μάτια τρακαδόρων λέξεων.
Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .

Σαν τράπουλα, σημαδεμένες. Για να καταφέρουν επιτέλους να σου κλέψουν την παρτίδα. Χαρτιά φανερά, δεν μπορούν να κρυφτούν τελικά. Μπλόφες τυλιγμένες με στάχτες και δάκρυα, ίσα για να καταφέρουν να θολώσουν την αλήθεια.

Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .

Γεμίζουν τον ουρανό με αστέρια, στολίζοντας την μοναξιά του φεγγαριού με πυροτεχνήματα και χάντρες. Τα χαζεύουν οι γαλαξίες της ομορφιά, της θλίψης και της ευτυχίας. Στολίδια της νύχτας σε κάθε τρικυμία σαν ανηχυσώ για σένα.

Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .

Τρέχουν, ακατάπαυστα στα μονοπάτια του μυαλού. Στόχος τους μοναδικός, να γλιτώσουν από τα δεσμά και τα όρια του "πρέπει". Τίποτα δεν τα κρατάει. Φύση τους έτσι φτιαγμένη για να ζουν και να πετούν ελεύθερα. Κι ας είναι δέσμιες των παθών.

Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .

Γράφουν το δικό τους παραμύθι, χωρίς αρχή και τέλος. Με ήρωες αγγέλους έκπτωτους και πληγωμένους. Γιατρικό ζητούν για τα φτερά τους. Για να απελευθερωθούν τελικά από τον πόνο στην ψυχή τους. Για να φανερώσουν μονοπάτια κρυφά, ιστορίες ξεχασμένες.



Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .


Ελεύθερες για να μοιραστούν, να σκορπίσουν σε κύματα και σε ανέμους. Ταξιδιάρικα σαν το Εγώ μου, σαν το "είναι" σου. Χωρίς να μας ζητήσουν προορισμό, το που το έχουν ξεχάσει. Απαιτούν μόνο να γεννηθούν και να υπάρχουν μέσα μας.

Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .

Χτίζονται αέναες.. με αγάπη, με χαμόγελα, με πόνο, με δάκρυα. Θα μείνουν εκεί σαν μνημείο του χθες Επιμένοντας να σου θυμίζουν όλα αυτά που έζησες. Να σου θυμίζουν πως ακόμη ζεις. Να σου θυμίζουν πως πεθαίνουν κάθε ελπίδα και καημός μέσα σου.

Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .

Καταστρέφουν όσα μάταια προσπαθείς να φτιάξεις. Σαν κριτές θα δείξουν τελικά τι αξίζει, τι θες πραγματικά. Τι νιώθεις...

Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .

Γιορτή και σήμερα!!!

Σήμερα ειδική μέρα!!!

Σήμερα ξεχωριστός άνθρωπος γιορτάζει...

Σαν σήμερα πριν από ένα μισό αιώνα περίπου (χιχιχιχι) γεννήθηκε...
Καλά καλά σοβαρεύομαι!!!
Ναι λοιπόν, σήμερα έχει γενέθλια αυτή που έδωσε ζωή σε μένα και στον αδερφό μου. Αυτή που μερικές φορές τρέχουμε στην αγκαλιά της και άλλες φορές μας εξοργίζει με την "δική της" λογική!!! Ναι, αυτή που ό,τι και να μας κάνει, όσο κι αν μας τσατίζει θα είναι πάντα κοντά μας και θα την αγαπάμε!!!
Η μαμά μου!!! Και σήμερα όλη η μέρα είναι αφιερωμένη σε κείνη!!!
Μαμά, ξέρω πως για σένα θα παραμείνουμε για πάντα αυτά τα μωράκια που πήρες στην αγκαλιά σου τότε. Και ξέρεις πως αυτό θα μας εκνευρίσει και πάλι! Αλλά πως να το κάνουμε... δεν μπορούμε να πάψουμε να σε αγαπάμε. Κι ας τσακωνόμαστε εμείς οι 2 και ο αδερφός μου να προσπαθεί να μας ηρεμήσει.. Σ'ευχαριστούμε για όλα αυτά που μας έδωσες (και δεν εννοώ υλικά). Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από την αγάπη σου για μας. Βλέπεις είναι αμοιβαία τα αισθήματα!!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ!!! Να σε "βασανίζουμε" για πολύ περισσότερα χρόνια!!!!
Υ.Γ. από το μονοπάτι μου ακούγεται Adamo - mon cinema!!! Δεν ξέρω πολλά τραγούδια του αλλά ξέρω πως όλα τα όμορφα χρόνια της είναι χρωματισμένα με αυτή τη φωνή. Ρομαντικός ο Adamo και ακόμη πιο ρομαντική η μαμά μου. Και ΓΚΟΜΕΝΑΡΑ!!!!

Μουσική από στιγμές!

Μια μελωδία,

. . .αυτήν μόνο ακούω όπου κι αν βρίσκομαι. Οι λέξεις αντικαθιστώνται με νότες. Άλλοτε σε πλήρη αρμονία.. άλλοτε ανακατεμένες και κρυμμένες σε συζεύξεις... και άλλοτε σκόρπιες, που με προκαλούν να τις βάλω εγώ η ίδια σε σειρά.


Νότες,

. . .δεν είναι εφτάψυχες αλλά αιώνιες, αδύναμες να αποδώσουν μόνες τους την ομορφιά μιας μελωδίας.






Στιγμές,

. . .δεν κρατάνε για πολύ μα οι αναμνήσεις τους μένουν χαραγμένες για όσο το θελήσουμε, ανήμπορες να δείξουν την ευτυχία ή την δυστυχία της ζωής.




Έτσι λοιπόν,


. . .χρωματίζω τις στιγμές μου με νότες Και η ζωή αποκτά την δική της μουσική. Χωρίς τους ίδιους τόνους και χωρίς τους ίδιους σκοπούς. Μην περιμένεις η μελωδία να έχει τον ίδιο ρυθμό. Οι στιγμές διαφέρουν, χαρίζοντας έτσι ένα τόνο μυστήριο στην μουσική μου. Αν έμεναν ίδιες τότε αυτή η τελειότητα θα ήταν και η αυτοκαταστροφή μου. Και δεν θα μπορούσα να εκτιμήσω τότε που θα αγγίζω ένα τόσο δα μικρό κομμάτι από την ευτυχία.

Καμιά μελωδία δεν είναι ίδια. Ούτε καν όταν οι μελωδίες μας συναντιούνται Γιατί ο καθένας μας έχει διαλέξει, ξεχωριστά, την δική του συγχορδία.

Διαλέγεις?

Ναι, ο καθένας είναι υπεύθυνος για την μουσική του. Ποτέ δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον άλλον αν τυχόν φαλτσάρουμε ή όχι.


Ίσως όμως αυτό να σε νοιάζει? Αν φαλτσάρεις?
Δεν έχει κανείς δεν είναι ικανός να με κρίνει ούτε να με καθοδηγήσει. Να με επηρεάσει, ναι. Αλλά ο έλεγχος, οι νότες και τα χρώματα είναι στα δικά μου χέρια. Εγώ ξέρω καλύτερα την ταιριάζει στη ζωή μου. Είναι δική μου ζωή και μουσική!!! Μόνο έτσι το αποτέλεσμα θα δείχνει εμένα. Καθόλου αντικειμενικά!!!

Γιατί εγώ χτίζω τις στιγμές μου, εγώ τις μελοποιώ, εγώ τις ξεχνάω και εγώ τις γκρεμίζω!!!

Να ξεχάσω... μα όχι να τις διαγράψω!!!

Kαι ξαφνικα... όλα μοιάζουν...

Ετοιμασίες.

Βαλίτσες, ρούχα, σιδέρωμα, να βγάλεις εισιτήριο, κανονίζεις ποιος θα πάρει το αυτοκίνητό του, βενζίνη (αν βρεις κι όλας), να πληρώσεις όλους τους λογαριασμούς, να κανονίσεις τις δουλειές στο σπίτι, να αγοράσεις όσα πραγματάκια χρειάζονται, τα τηλέφωνα χτυπούν. . .

Και ξαφνικά...

. . .όλα μοιάζουν τόσο μακρινά. Όλα χάνονται από γύρω σου. Ακούς μια φωνή και σε ταξιδεύει στον εαυτό σου που τόσα χρόνια τον είχες κρυμμένο. Όχι γιατί θες το κακό του, αλλά επειδή θες να τον προστατέψεις από την πραγματικότητα Είχε πληγωθεί από αυτή τη πραγματικότητα, είδε το πόσο σκληροί γίνονται οι άνθρωποι για χάρη του εγωισμού.

Και ξαφνικά..

. . .όλα μοιάζουν να σε τραβούν να ανακαλύψεις στο μυαλό σου όλα αυτά που είχες θάψει. Όχι εύκολα, όχι τόσο γρήγορα. Αλλά, ναι, τα είχα θάψει βαθιά μέσα μου. Τα ξέχασα, με άφησαν, τα μίσησα, με υπέμειναν Με κάθε λεπτομέρεια, με κάθε στιγμή μπροστά στα μάτια σου. με κάθε χαμόγελο όταν θα θυμάσαι.

Και ξαφνικά...

. . .όλα μοιάζουν σα να θέλουν να σε πλημμυρίσουν με όνειρα χαμένα. Λες και θέλουν να σε κάνουν να γυρίσεις πίσω, να σε εκδικηθούν που ήθελες να τα αφήσεις στο παρελθόν σου. Πρέπει να πονέσεις που δεν είναι πια μέσα στο μυαλό σου, μέσα στη ζωή σου, μέσα στην ψυχή σου.

Και ξαφνικά...

. . .όλα μοιάζουν τόσο όμορφα. Μια αίσθηση χαράς που ένιωθες και τότε. Η λύτρωση για τότε που περίμενες. Εκπληρώνεται αυτό που ζητούσες τότε και τα δάκρυα κάθε φορά ήταν εκείνα που σε έκαιγαν μέσα σου. Ένα χαμόγελο ξεπετιέται και μια σκέψη όμορφη. Χωρίς να νιώθεις κάτι περισσότερο. Απλά μέσα σου να ηρεμείς. Να ακούς μια μελωδία που να σε κάνει να πετάς. Όλες σου οι σκέψεις πέρνουν το χρώμα που έχεις ανάγκη να δεις στα μάτια σου!

Και ξαφνικά..

. . .όλα αυτά μοιάζουν φυγάδες της πραγματικότητας

Ένα κόκκινο φανάρι μου αποσπά την προσοχή. Τα δάκρυα που είχαν κατακτήσει τα μάτια μου ξαφνικά εξαφανίστηκαν Άκουγα πάλι τους γύρω μου να μιλάνε. Να αγχώνονται. Έβλεπα ξανά εμένα του σήμερα. Εμένα, που δεν φοβάμαι να αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Εμένα, αλλαγμένη μέσα μου από τότε. Εμένα, που πια δεν μπορεί να συμβιβαστεί.


Αλλά με ένα μικρό ερώτημα.


Τι άλλο να περιμένω?

Πολλά θέλω????

Θέλω... να γελάσω.

Θέλω... να νιώσω πάλι ανέμελη χωρίς έγνοιες και σκοτούρες.

Θέλω... να νιώσω ξανά την καρδιά μου να χτυπά σε τρελό ρυθμό.

Θέλω... να γεμίσω τον άνεμο με όνειρα και ελπίδες.
Θέλω... να ταξιδέψω στα μάτια σου χωρίς προορισμό

Θέλω... να πιστέψω πάλι στα ιδανικά μου και στις σκέψεις μου.

Θέλω... να νιώσω την τρικυμία της θάλασσας σου.

Θέλω... να ακούσω τις νότες μια μελωδίας μυστικής και ξεχασμένης.

Θέλω... να μαγευτώ από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι σου.

Θέλω... να σκορπιστώ στους αέρηδες της αναπνοής σου.

Θέλω... να αναζωογονηθώ στην βροχή σου.

Θέλω... να ζω στον σκοτάδι σου.

Θέλω... να πιστέψω στον ουρανό μου.

Θέλω... να στολίσω τα αστέρια με χαμόγελα.

Θέλω... να τρέξω σε μια αγκαλιά αγάπης.

Θέλω... να γίνω διαφορετική.

Θέλω... να αποδείξω πως όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε μαζί

Θέλω... απλά να ζήσω. Να ζήσω έτσι όπως ακριβώς θέλω.


Μαζί σου. Μαζί μου. Μαζί σας.

Τι κι αν ζητάω πολλά. Απλά θέλω να υπάρχεις για να σου ζητάω περισσότερα.



Υ.Γ1:καλό μήνα σας είπα...???


Υ.Γ2:Τυχαία έπεσα πάνω στο βιντεάκι της καμπάνιας "Free Hugs" και θυμήθηκα πόσο υπέροχη είναι μια αγκαλιά... αυτό το καιρό που συνέχεια γκρινιάζουμε, που έχουμε ξεχάσει την πραγματική, την ανιδιοτελή, την όμορφη αγάπη. Για αυτό μια χάρη θα σας ζητήσω: σας παρακαλώ, μοιραστείτε μια αγκαλιά με αυτούς που αγαπάτε. Ή ένα χαμόγελο με αυτούς που μπορεί να αγαπήσετε στο μέλλον. Είναι υπέροχο να βλέπεις να σου χαμογελούν. Μόνο έτσι ίσως να καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας!Τι λέτε λοιπόν για μια αγκαλίτσα?

Guest Star!

Τελικά όσο κι αν το παλεύω στο εργάκι της ζωής μου θα είμαι για πάντα μια guest star!!!

Αλήθεια αν έλειπα, θα άλλαζε η πλοκή της ταινίας???


Ή απλά κάνω ένα πέρασμα στις στιγμές μου, χωρίς χρώμα, χωρίς αξία, χωρίς νόημα???



Λόγια, μια μελωδία πλασμένη τόσο όμορφα για σε παρασύρουν και να μην βλέπεις την αλήθεια...



Σενάριο, γραμμένο από τους άλλους για την δική μου σκηνή...



Φώτα, στραμμένα σε λάθος κατεύθυνση και μαγνητισμένα στα ίδια άτομα κάθε λεπτό..



Σκηνοθεσία, όλα τόσο όμορφα πλασμένα να φτιάξουν ένα παραμύθι με χρώματα θαμπά για να ζαλίζομαι...




Φωνάζω "CUT" για να σταματήσω αυτή τη φαρσοκωμωδία που στήσαμε μαζί... Αλλά με ένα παράξενο τρόπο, η βαβούρα καλύπτει την φωνή μου. Μα ξέρω πως εγώ δεν θέλω να φωνάξω δυνατά.



Γιατί να αλλάξουν τα πράγματα μωρέ? Ένας συμβιβασμός παραπάνω στα θέλω σας δεν θα με κάνουν διαφορετική. Ή μήπως... ναι, εσείς επιμένετε να αλλάξω. Έχετε μια γνώμη σχηματισμένη που δεν ισχύει, σας χαλάει, με νευριάζει όλο αυτό και αποδέχομαι τον ρόλο που μου προτείνετε για να σας αποδείξω τι είμαι και τι όχι.



Μα γιατί να αλλάξω? Εσείς δεν μου λέτε "μείνε όπως είσαι?". Αλλά κατά βάθος ούτε εσείς οι ίδιοι δεν ξέρετε τι πραγματικά είμαι. Και δεν νομίζω πως δεν σας αφήνω... απλά έχετε την "δική σας λογική" και σύμφωνα με αυτή κρίνετε εμένα.



Το κάνω κι εγώ αυτό? Δεν ξέρω... παραδέχομαι πως δεν είμαι τέλεια... αλλά ποτέ δεν προσπάθησα να σας κάνω αυτό που θα ήθελα εγώ. Εσείς όμως??? Μήπως τελικά φταίμε όλοι μας στην ταινία αυτή???


Εσείς που δεν καταλαβαίνετε κι εγώ που συμβιβάζομαι.


Εσείς που μπορείτε να διαφέρετε κι εγώ που δεν θέλω να χαλάσω αυτό που υπάρχει.


Εσείς που με κάνετε αόρατη στα μάτια σας κι εγώ που το δέχομαι.

Εσείς που δεν νοιάζεστε κι εγώ που δεν μιλάω.





Ναι φταίμε!!! Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω!!! Ακόμη κι αν δεν θέλετε να με υπολογίζετε...





ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ GUEST ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΕ ΕΣΑΣ!

ΜΥΣΤΙΚΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ!!!!

Ναι, αυτή που τόσο καιρό γράφει εδώ στο σπιτικό της...

Ναι, αυτή που μερικές φορές ξεσπάει χωρίς λόγο...

Ναι, αυτή που μισώ μερικές φορές...

Ναι, αυτή που πάντα θα είναι δίπλα μου...

Ναι, αυτή που θέλει να σας κάνει να γελάτε...

Ναι, αυτή που σας εκνευρίζει με το πόσο κυκλοθυμική είναι...

Ναι, αυτή που ποτέ δεν βάζει μυαλό και θέλει να πραγματοποιήσει τα όνειρά της, ακόμη και τα πιο τρέλα..

Ναι, αυτή που πάντα θα την λατρεύω !!!

Η Λιζέτ!!! Αυτή που την χάνω συνέχεια στα δύσκολα και την βρίσκω να θέλει να τα κάνει όλα άνω κάτω γιατί έχει πλάκα!!!!

Για για αυτή λοιπόν τη ψυχή είναι αφιερωμένα όλα αυτά εδώ!!! Και το τραγούδι μου φυσικά!!! Γιατί αν κάποιος με ξέρει, θα έχει ακούσει αυτό το τραγούδι 1000 φορές από μένα!!! Γιατί σήμερα είναι όλα ξεχωριστά!!!! Γιατί σαν σήμερα πρωτοείδα το φως του ήλιου!!! Και πραγματικά χαίρομαι για αυτό!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ!!!!!

Μονόπλευρα Ενωμένοι

Όλο αποφασίζουμε να αλλάξουμε συμπεριφορά... να γίνω δυνατή... να γίνω πιο υπεύθυνος... να γίνω πιο σοβαρή... να είμαι πιο αισιόδοξος... να μην γκρινιάζω τόσο... να μην αγχώνομαι... να θέσω προτεραιότητες.. αλλά πάντα κάτι στραβώνει!




Είναι πραγματικά υπέροχο να σχεδιάζεις τι να κάνεις... αλλά τελικά όλο λέμε να αλλάξουμε και όλο ίδιοι μένουμε...


Πόσες φορές έχω πει να γίνω σκληρή με όλους γύρω μου αλλά ποτέ δεν τα κατάφερα?


Πόσες φορές αποφάσισα να μην δίνω σημασία στους άλλους μα ποτέ δεν το τήρησα?


Πόσες φορές είπα στον εαυτό μου να μην είμαι ανυπόμονη μα πάντα έκανα το αντίθετο?


Πόσες φορές υποσχέθηκα να κοιτάζω τον εαυτούλη μου μα πάντα με πιάνει η καλοσύνη μου?
Και οι άλλοι, τόσο ξαφνικά, αλλάζουν απέναντί μου. Τόσα λόγια χαμένα, τόσες υποσχέσεις και όσο περνάει ο καιρός απομακρύνονται!!! Τους νιώθω ξένους από την ζωή μου!!!





Ενωμένοι... τόσο καιρό αυτό ακούω από εσάς μα μόνο εγώ δεν μπορώ να το δω???


Ενωμένοι... που κανείς δεν καταλαβαίνει τους προβληματισμούς μου?


Ενωμένοι... που ο καθένας έχει χαράξει δικό του μονοπάτι?


Ενωμένοι... που το θυμάστε μόνο στα δικά σας προβλήματα?


Ενωμένοι... που δεν χωράω πια στην σκέψη σας?

Ίσως άλλαξα κι εγώ... γιατί πάντα πίστευα στα λόγια που μου λέγατε "ενωμένοι" γιατί έτσι πρέπει να είμαστε.





Ζητάω πια να νοιάζεστε χωρίς να λέτε "σιγά μωρέ τα προβλήματα που έχεις".


Ζητάω πια να με ακούτε χωρίς να φοβάμαι πως αυτά που θα πω θα σας ενοχλήσουν.


Ζητάω πια να είστε κοντά μου όταν σας χρειάζομαι. Αλήθεια είναι λιγοστές οι φορές. Δεν θα σας ενοχλώ συνέχεια...





Μα ξέρω όπως πάντα... πάλι στο σκοτεινό μου δωμάτιο μόνη θα κλειστώ και εσείς θα λείπετε. Άλλωστε συνήθισα στην έλλειψή σας. Τόσα χρόνια τα δικά μου προβλήματα είναι "αστεία και ανούσια". Δεν έχω λόγο να στεναχωριέμαι γιατί δεν έχω τα δικά σας ντέρτια. Νομίζετε πως η καρδιά μου δεν ραγίζει σε αυτά που θεωρείτε ΕΣΕΙΣ ανούσια? Μα δεν μιλάμε για εσάς!! Μιλάμε για μένα...





Και ξέρω πως όταν πάλι θα με χρειαστείτε εσείς εγώ θα είμαι κοντά σας... γιατί έτσι με μάθατε! Κι ας μην είναι δικοί μου προβληματισμοί!





Δεν μπορούσατε να το μάθετε αυτό και στους εαυτού σας???
Γιατί μόνο σε μένα???