Συμφωνία του Σ

"Σε συναντάω....

 Σε ακούω....

 Σου μιλάω....

 Σε αγκαλιάζω....

 Σε φιλάω....

 Σε έχω...

 Σε σφίγγω...

 Σε αιχμαλωτίζω...

 Σε απορροφώ...

 Σε πνίγω....



 ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ? "


 Σε αυτά τα λόγια από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι σταμάτησα λίγο...άφησα το βιβλίο κάτω και προσπαθούσα σιγά σιγά να δω πόσο ταυτίζομαι. Φοβάμαι να συνειδητοποιήσω πως αυτή ακριβώς είναι η διαδρομή μιας σχέσης...

Μου φαίνεται πολύ περίεργο να νιώθουμε τόση αγάπη και από την άλλη να μην αφήνουμε (ακούσια μερικές φορές!) τον άνθρωπό μας να αναπνεύσει...

γιατί τον νοιαζόμαστε...

γιατί τον προσέχουμε...

γιατί θέλουμε απεγνωσμένα να γίνουμε κομμάτι του...

γιατί απλά είναι ο άνθρωπός ΜΑΣ!!!

Δικός μας...από εδώ ξεκινάνε όλα.... αυτό το "μας"...δεν γίνεται να μας ανήκει μια ψυχή...μόνο και μόνο επειδή νιώθουμε τόσα πολλά γι' αυτή...αλλά όλοι μας πέφτουμε σε αυτό το λάθος...γιατί πως αλλιώς να εκφράσεις αυτός που βρίσκεται δίπλα σου (που κοίτα να δεις! σιγά σιγά βρίσκεται μέσα σου...στους χτύπους της καρδιάς σου)?


Αυτός λοιπόν είναι ο ορισμός της αγάπης?  Η κτήση? Η δυνατή έλξη?  Το πάθος?  Η ένωση χωρίς καμία αναπνοή???


υ.γ. συγνώμη καλέ μου αν είναι αυτός ο τρόπος μου!!!