Bραβεία 2009

Σε λίγες μέρες θα αποχαιρετίσουμε το 2009.

Το Μυστικό Μονοπάτι δεν μπορούσε να κάτσει με σταυρωμένα χέρια και έτσι με μεγάλη χαρά και τιμή παρουσιάζει τα βραβεία σε πρόσωπα και γεγονότα του 2009!!!!



Βραβείο "εκτός τροχιάς": αναφέρεται στο τότε που η λογική δεν χωρούσε στις πράξεις μου.

-Στον χειμώνα του 2009 μέχρι και τον Μάιο!!! Γιατί από εκεί και μετά δεν μπορούσα άλλο να εθελοτυφλώ!!!



Βραβείο "εξορμήσεις στη θάλασσα": το βραβείο έχει ως γενικό θέμα την θάλασσα (λογικό???)

-Στα πρωινά της Ακτής του Ήλιου και στις βραδιές που κατεβαίναμε Καβούρι με μπύρες, καρέκλες και τραπέζια!



Βραβείο "muchos maracas": η θεματολογία του είναι η δειλία των ανθρώπων στο να πουν αυτά που θέλουν.

-Στον Αντώνη αλλά και σε ένα άλλο άτομο που ξέρουμε πολύ καλά πόσο δειλός στάθηκε το καλοκαίρι. Η φράση που τους αντιπροσωπεύει "εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους".



Βραβείο "απλά, απαίσια και ξεφτιλισμένα": το βραβείο αυτό είναι για τους ανθρώπους που δεν φέρθηκαν ντόμπρα στη ζωή τους όποτε έπρεπε.


-Στον "μικρό" Τάκη, που όσο κι αν έλεγε πως θα μιλήσει ποτέ δεν το έκανε ούτε σε αυτούς που έπρεπε (και με άφησε εμένα να βγάλω το φίδι από την τρύπα) αλλά ούτε και σε μένα (με τις φτηνές του ανούσιες δικαιολογίες του!!!!).



Βραβείο φιλίας συμφερόντων: αναφέρομαι φυσικά στους "φίλους" που κατάφεραν να αποκομίσουν κάτι μέσα από την φιλία μας!

-Στην Ελένη, που με έναν μαγικό τρόπο πιστεύει πως ακόμη δεν έχω καταλάβει τίποτα!




Βραβείο "πλάκα με κάνεις?": αναφέρεται στο άτομο που κατάφερε να μας τρελάνει με την αδικαιολόγητη συμπεριφορά του.


-Στον "φίλο" μας τον Αλέξη. Που έχει κάνει πολλάααα...



Βραβείο "χαβαλές μέχρι δακρύων": ναι και δεν με πολύ ενδιαφέρουν οι άλλοι γιατί πέρασα καλά!


-Στην μονοήμερη στο "νησί" με φίλους (5 άτομα σε ένα αυτοκίνητο) και στην Ημέρα Θετικής Ενέργειας!!!




Βραβείο "αστερίας": το βραβείο που δίνει ένα φάσκελο σε όποιον το έχει.


-Στις στιγμές που έκλαιγα με κάποιο ανούσιο λόγο!!




Βραβείο "απίστευτου!!!": αναφέρεται σε ένα γεγονός που δεν το περίμενα.


-Σε όλα τα άτομα που γνώρισα μέσα στο μονοπάτι μου και που με στήριξαν με τον δικό τους τρόπο, εδώ στο ταπεινό μου ιστολόγιο και τους ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου που μου δόθηκε η ευκαιρία να τους συναντήσω, έστω και από ένα ψυχρό υπολογιστή!!! Νιώθω πολύ πολύ πολύ τυχερή που βρήκα άτομα που νιώθουν αυτό που θέλω να πω χωρίς να σκεφτώ πως θα με πουν ανώριμη ή θα με κατακρίνουν. Αλήθεια δεν φοβάμαι να σας αποκαλυφθώ... κι ας μην με ξέρετε προσωπικά!




Και φυσικά το τελευταίο και καλύτερο βραβείο...




Το βραβείο "και τα μυαλά στα κάγκελα": σε αυτούς που πραγματικά χαίρομαι που βρίσκονται στην ζωή μου και με κάνουν να χαμογελώ, που μου στάθηκαν, που είναι πολύ ψηλά για μένα!!!

-Στον Πάνο και τον Δημήτρη, στην Μαρία και την Εβίτα (γνωστή και ως Ονειροπαγίδα)! Αυτά τα άτομα πραγματικά αξίζουν πολλά!!! Και το καλό είναι πως άλλους τους βρήκα μετά από πολύ καιρό και άλλους τους βρήκα τώρα!!!

Τον Πάνο, που κάθε φορά δεν μπορούμε να κρατηθούμε από τα γέλια και με κάνει να ξεχνάω τα πάντα!!! Αυτός που δεν θα κρυφτεί και θα σου πει κατάμουτρα το λάθος σου...


Τον Δημήτρη, που ήξερε την αγάπη μου για μια συναυλία με πήρε τηλέφωνο στο καλύτερο τραγούδι για να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα. Κι ας λείπει τον περισσότερο χρόνο για τις σπουδές του...


Την Μαρία, που με την τρέλα της και τον αυθορμητισμό της ξέρω πως θα είναι πάντα εδώ κοντά μου όταν θα την χρειαστώ. Πραγματικά τρέμω την στιγμή που θα φύγει και θα πάει Σέριφο!!! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θα μου λείψεις...


Την Εβίτα, που με βοήθησε όσο κανένας άλλος όταν πραγματικά λύγισα και πόνεσα, που περάσαμε υπέροχα πρωινά του καλοκαιριού μαζί στην Ακτή του Ήλιου με γέλια και τραγούδια! Ακόμη και τώρα έχει ένα παράξενο τρόπο να ξεπερνάμε κάθε λογική και να περνάμε τέλεια ακόμη και με ελάχιστα πραγματάκια!!!


Είναι πολύ λίγα τα λόγια που μπορώ να πω για αυτά τα άτομα που έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου!!!! Θα ακουστώ μελό αλλά θέλω να το έχετε πάντα στο μυαλό σας: όσα καλά κι αν πέρασα αυτή τη χρονιά... τις καλύτερες στιγμές τις πέρασα μαζί σας και χαίρομαι που η μοίρα μας ένωσε αν και είχαμε χαθεί τόσο καιρό μεταξύ μας!!! Tο τραγούδι αυτό είναι αφιερωμένο σε εσάς μέσα από τα βάθη της ψυχής μου!!!


Μακάρι και το 2010 να συνεχίσουμε ακάθεκτοι!!!!

Μικρή Ευχούλα!!!

Μωρά μου γλυκά MERRY X-MAS να έχετε και να περάσετε όσο πιο τέλεια μπορείτε και αυτές τις μέρες!!!! Και χαρίστε ένα χαμόγελο στους γύρω σας!!! Όχι μόνο σήμερα, ούτε αύριο, αλλά ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!!!! Θυμηθείτε όλους αυτούς που έχετε ξεχάσει!!!! Όχι μόνο θα χαρούν αλλά και θα τους κάνετε να απορήσουν!!!!

Θα επιστρέψω για τα βραβεία της χρονιάς!!!!

Υ.Γ.:Dear Santa, ήμουν "καλό" κορίτσι φέτος... θα μου φέρεις το δώρο μου?????

Ρόλοι Αντίθετοι

Εσύ...

αποστασιοποιημένος από τις αισθήσεις που κυριεύουν την ψυχή σου.

κρυμμένος μέσα στις δικαιολογίες που έφτιαξαν οι σύμβουλοί σου.

σκεπασμένος καλά με το πέπλο του Εγώ σου.

Οι άλλοι...

κοντά όταν οι ίδιοι το θελήσουν.

στηρίζοντας όσο εκείνη πιστεύουν πως πρέπει.

παίζοντας και γελώντας σε κάθε μου βήμα.

αδιαφορώντας για το τέλος της φάρσας μας.

Κι εγώ...

ξεχασμένη στα θέλω της καρδιάς μου.

ισορροπώντας σε ένα τεντωμένο σκοινί.

νιώθοντας τον κίνδυνο να με ξυπνά.

γίνομαι ένα κομμάτι στο μονοπάτι που κρύφτηκαν τα όνειρα και οι πόθοι αυτών που πόνεσαν για την στιγμή.

ΜΟΝΗ... με τον χειρότερο μου φόβο, την παραίτηση!

ΜΟΝΗ... με τον δυσκολότερο κριτή: ο εαυτός μου που θέλει να ζήσει με τα ιδανικά του!

ΜΟΝΗ... με την πικρότερη αλήθεια: Τα λόγια αυτών που έπαιξαν κορώνα γράμματα την ψυχή μου!

Αν άλλαζαν οι ρόλοι θα άντεχες???

Θα αντέξεις στο παιχνίδι που οι κανόνες είναι φτιαγμένοι από αγκάθια που θα δηλητηρίαζαν το μυαλό σου????

Ίσως λοιπόν εδώ να διαφέρω από σένα!!!

Μιλούν αυτοί που....

Μιλάνε για την αλήθεια αυτοί.... που ζουν στην ψευδαίσθηση.


Μιλάνε για το πάθος αυτοί... που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ την φωτιά.


Μιλάνε για την βροχή αυτοί... που δεν θέλησαν ποτέ να την νιώσουν.


Μιλάνε για το πείσμα αυτοί... που η πρώτη τους επιλογή είναι η παραίτηση.


Μιλάνε για την φιλία αυτοί... που την ταυτίζουν με το εγώ τους.


Μιλάνε για την τρέλα αυτοί... που δεν έζησαν ποτέ στην δίνη της.


Μιλάνε για τις στιγμές αυτοί... που τις διαγράφουν στο δευτερόλεπτο


Μιλάνε για τις αναμνήσεις αυτοί... που γεύονται συνέχεια τον καρπό της λήθης.


Μιλάνε για αισθήματα αυτοί... που φοβούνται να αφεθούν.


Μιλάνε για πόνο αυτοί... που αποφεύγουν κάθε τους πληγή.


Μιλάνε για θέλω αυτοί... που τσαλακώνουν τα δικά μου.


Μιλάνε για όνειρα αυτοί... που καίνε ό,τι βρεθεί στα χέρια τους.



Μιλάνε για φαντασία αυτοί... που αποφάσισαν να παραμείνουν στη λογική.


Μιλάνε για καρδιά αυτοί... που το μυαλό δεν αφήνει περιθώρια παραστρατίματος.



Μιλάνε για όρια αυτοί.. που τα δικά τους δεν τα έχουν ξεπεράσει.


Μιλάνε για μπέσα αυτοί... που ντρέπονται να κοιτούν στα μάτια.


Μιλάνε για ήθος αυτοί... που έχουν ξεχάσει την έννοιά του.


Μιλάνε για τους ανθρώπους αυτοί... που δεν θέλουν να ζήσουν μαζί τους.


Μιλάνε για αξιοπρέπεια αυτοί... που κρύβονται πίσω από τα λάθη μου.


Μιλάνε για συμπαράσταση αυτοί... που πατάνε στην πληγή μου.


Μιλάνε για ανιδιοτέλεια αυτοί... που έχουν ήδη σκεφτεί τι θα αποκομίσουν από μένα.


Μιλάνε για σεβασμό αυτοί... που δεν αποδέχονται τις αποφάσεις μου.


Μα κυρίως.....


Μιλάνε για μένα αυτοί... που δεν με ξέρουν και δεν πρόκειται ποτέ να με καταλάβουν.

(υ.γ. όταν παίρνεις μια απόφαση, πρέπει να την στηρίξεις χωρίς να ντρέπεσαι, χωρίς να κρύβεσαι. Ξέρουμε όλοι μας το λάθος σου. Θες να μας πείσεις πως δεν είσαι σαν τους άλλους???? Πρέπει λοιπόν κάποτε να ωριμάσεις και να μας το αποδείξεις... ΔΥΣΚΟΛΟ Ε??? Εδώ διαφέρουμε μανάρι μου. Εγώ ό,τι λέω το αποδεικνύω. Εσύ απλά κρύβεσαι μέσα στο σκυλόσπιτο.)

Για έναν ξεχωριστό άνθρωπο...

Ένα μικρό παιδί. Πραγματικά παιδί. Δεν έχει μεγαλώσει και δεν θα μεγαλώσει ποτέ. Αυτός είναι και ποτέ δεν θα αλλάξει. Εκτός από την δουλεία του που πραγματικά δεν θα ήθελα να ήμουν υπάλληλός του (μιλάμε για πολύ φωνή όχι αστεία!!!). Ο Χαβανεζούλης, ο Hobain της εφηβείας, ο κακομαθημένος "επιχειρηματίας", ο πιο αγχωμένος άνθρωπος που γνωρίζω (ακόμη και για το παραμικρό), ο αρρωστημένος γαύρος, ο καλός ο κακός και ο όμορφος της υπόθεση σε ένα πρόσωπο... Χρυσή καρδία. ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ!!! Είναι ένα ξεχωριστό άτομο... για όλους γύρω του... όσο κι αν γκρινιάζουμε. όσο κι αν γκρινιάζει... κι ας έχει τις παραξενιές του... κι ας μας κάνει ό,τι θέλει...


Αυτός μου έμαθε να ακούω σωστή μουσική... όλες αυτές τις φορές που με φώναζες για να σε ακούσω να παίζεις τα αγαπημένα σου κομμάτια στην κιθάρα, όλες αυτές τις φορές που άκουγα τα τραγούδια στο δωμάτιό μας.


Αυτός μου έμαθε να κάνω τους άλλους να χαμογελούν στις στενοχώριες τους... άπειρες φορές κάνω stand up comedy για να ξεχάσεις την κούραση.



Αυτός μου έμαθε πως είναι να πεισμώνεις για να πετύχεις το όνειρό σου... δεν σου το έχω πει ποτέ, δεν θα με πίστευες.



Αυτός μου έμαθε την έννοια της φιλίας... πόσες φορές μιλήσαμε για αυτό το θέμα και διαφωνούσαμε κάθε φορά.



Αυτός που μου έμαθε να βλέπω σωστά έναν ποδοσφαιρικό αγώνα (το έχουμε κι αυτό!!!) και να μην ενοχλώ τους γύρω μου... σαν τα μούτρα σου δεν με έχεις κάνει ακόμη.



Αυτός μου έμαθε να κρατάω τις στιγμές της ζωή μου σαν φυλαχτό... άσχετα που δεν το εφαρμόζεις ούτε εσύ.



Αυτός μου έμαθε πως είναι να υποστηρίζεις μια ιδέα και να ζεις με όποιο αποτέλεσμα.. βλέπεις, μπορεί να μην τον θεωρώ ιδέα αλλά τόσες φορές το έχεις πει.



Αυτός μου έμαθε να συμβιβάζομαι με ό,τι δεν με ευχαριστεί... κι ξέρεις πολύ καλά πως δεν τα έχω καταφέρει ακόμη.



Αυτός καταλαβαίνει στο δευτερόλεπτο τι έχω... κι ας σου έλεγα πως είμαι κουρασμένη.



Αλλά πάνω από όλα με έκανε αυτό που είμαι!!! Μέσα από την μουσική του, την τρέλα του, την θέλησή του να με κάνει να χαμογελάω ακόμη κι όταν έκλαιγα.



Βράδια πολλά, που είμαι νυσταγμένη, ξέρεις πως θα ξαπλώσω στο κρεββάτι και θα ακούσω με κάθε λεπτομέρεια το πρόβλημά σου (και πολλές φορές την παραλογία σου) και με ένα απίστευτο τρόπο πάλι θα βρεθούμε να γελάμε μέχρι τις 4 τα ξημερώματα με τις βλακείες μας. Θα γελάς με τον τρόπο που γελάω... Θα γελάω που έχεις γίνει κόκκινος σαν το παντζάρι από τα γέλια... Θα ηρεμήσουμε και να συνεχίσουμε την κουβέντα μας...



Ειδικά φέτος τον εξώθησα στα άκρα πολλές φορές και ξέρω πως τον στεναχώρισα πολλές φορές. Και ο λόγος ήταν πολύ ανάξιος μπροστά του. Αλλά κατάφερε κάθε φορά να με συγχωρέσει. Όχι εύκολα και φυσικά όχι γρήγορα. Άσχετα που...αυτές οι μέρες ήταν οι χειρότερες τις ζωής μου. Όταν δεν μου μιλάει προτιμώ να πεθάνω παρά να ζω σε μια τέτοια κατάσταση.



Πάντα θα με προστατεύεις και πάντα θα είσαι δίπλα μου!!! Το ξέρω και ελπίζω να μην το ξεχάσεις ποτέ. Άλλωστε κι εγώ εδώ είμαι... "η ψυχολόγος σου" που σου λέω κάθε φορά και γελάς μαζί μου. Η μικρή που λες στους φίλους σου. Η ανώριμη που μου φωνάζεις όταν κάνω τις συνηθισμένες μου μαλακίες...



Αλλά πάνω από όλα η αδερφή σου. Αυτή που σου έφεραν όταν ήσουν 5 χρόνων και σου είπαν πως θα είσαι υπεύθυνος και πως θα την προσέχεις.



Σ' ευχαριστώ λοιπόν που με πρόσεξες, που με αγάπησες, που μου έμαθες τόσα πολλά, που με προστατεύεις κι ας θέλω να φάω τα μούτρα μου...



Μα πάνω από όλα Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που είσαι κοντά μου. Η ζωή μου είναι πολύ λίγη για να την δώσω για σένα!!! Το ξέρεις??? Σου το είχα πει παλιά αλλά μπορεί να το πήρες για αστείο. Υπερβολικό! Μα είναι η αλήθεια. Θα έκανα κάθε θυσία για να μην σε χάσω από τη ζωή μου. Ακόμη και να αφήσω αυτό που θέλω.



Χοβάν μου, brotherούλη μου, μακάρι όλοι οι μεγάλοι αδερφοί να σου έμοιαζαν έστω και λίγο. Μακάρι να όλοι να είχαν έναν αδερφό σαν εσένα και να καταλάβαιναν έστω και λίγο την έννοια της ενότητας. Να είσαι πάντα χαρούμενος στη ζωή και μετά από πολλά πολλά χρόνια να μου αφιερώνεις χρόνο για να σε κάνω να γελάς με όποια βλακεία μου κατεβαίνει...


ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΕ ΜΟΥ!!!


Αυτό το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε εκείνον!!! Δεν ξέρω πως αλλά κάθε φορά βουρκώνει όταν το ακούει... μάλλον θυμάται τότε που ήταν ένα παιδί λυκείου... με μακρυά μαλλιά... τρίβερο δαχτυλίδι... την κιθάρα του... που προσπαθούσε πάντα να παίζει τόσο τέλεια αυτό το τραγούδι... που όταν το άκουγε, χοροπήδαγε τόση ώρα χωρίς να κουράζεται... που ζήλευα και τον μιμόμουν.... που ήταν ένας τρελός έφηβος και δεν γνώριζε την λέξη άγχος... που το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι ο ΧΑΒΑΛΕΣ!!!


Δεν μεγάλωσες!!! Δεν πέρασαν τα χρόνια!!! Μην τα αφήνεις να περνάνε... Μην ξεχάσεις αυτή τη τρέλα που είχες τότε...!!!!

Κυνήγι Θησαυρού

Μεθυσμένος,


από το ποτό που σου έχει παραδώσει η αφέντρα της θάλασσας. Έχει κλείσει μέσα δυνατό και εθιστικό συστατικό... ήξερε πως το το ταξίδι σου αυτό θα είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα...




Ο χάρτης,



τα μονοπάτια είναι χαραγμένα πάνω στο κορμί μου για να τα δουν μόνο όσοι τολμούν και δεν φοβούνται πως στο τέλος θα χαθούν μαζί μου. Σαν πειρατής διψάς να κατακτήσεις τον θησαυρό μου...




Βιάζεσαι,



τα βήματα σου πρέπει να είναι σταθερά. Κάθε αναστεναγμός και το επόμενό σου βήμα. Ο χάρτης σου ανήκει και με εκμεταλλεύεσαι με όποιον τρόπο ξέρεις... Είναι ξεκάθαρος μα εσύ ζαλισμένος από την ψυχή μου ψάχνεις ακόμα...

Ψάχνεις,



παντού. Δεν θες να αφήσεις κανένα σημείο μου ανεξερεύνητο. Θες να αφήσεις ένα ίχνος... παντού, έχοντας την ψευδαίσθηση πως θα γυρίσεις πίσω. Θέλοντας να σημαδεύψεις την κατακτημένη σου γη. Κι εγώ, παραδομένη στο φιλί σου, εισιτήριο της αναζήτησής σου.


Πλησιάζεις,



εκεί που η σπίθα γεννιέται και μετατρέπεται σε πυρκαγιά Δεν σε νοιάζει αν θα μας κάψεις. Την λατρεύω την φωτιά αυτή. Ξέρω πως εκεί κρύβονται όλα τα μυστικά σου.



Εγώ,



υποταγμένη, σε κάθε σου διαταγή. Παραδομένη στην αναζήτησή σου. Λες και με κρατάς με τα δεσμά σου για να μην ξεφύγω. Γελιέσαι, τα δεσμά αυτά τα έφτιαξα εγώ... για τώρα. Η σκιά της ψυχής μου ξεσπά σε βροντές. Ξεπερνώ τα όρια μου κι εσύ απολαμβάνεις την παραλογία μας.



Λαχανιάζεις,


μα οι πειρατές δεν εγκαταλείπουν. Θες να συνεχίσεις, με μεγαλύτερη ένταση, με μεγαλύτερο πάθος. Δεν έχεις φτάσει ακόμη στο στόχο σου και πεισμώνεις. Κινήσε, αρπάζεις με τα χέρια σου κάθε μυστικό μου. Κατακτάς κάθε εκατοστό μου. Στα μάτια σου η υπόσχεση της πολιορκίας μου, της πυρκαγιάς σου.


Το βρήκες το Χ,


ελπίζεις πως εκεί θα κρύβεται. Βυθίζεσαι όλο και περισσότερο Η ελπίδα σε έχει ιντριγκάρει περισσότερο και προσπαθείς με όλη σου την δύναμη να το κατακτήσεις.



Ανάσα,


κάθε ανάσα καυτή, σκεπάζει τον χάρτη σου. Σου θολώνει το μυαλό και σε αποπροσανατολίζω.


Η φωνή μου,



μόνο αυτή ακούς. Μετράς κάθε μου αναστεναγμό και τον φιλάς σαν μαύρο μαργαριτάρι.


Η λογική,


έχει χαθεί στην δίνη μας.


Ξεσπάς,



σαν την τρικυμία στην ψύχη σου.



Και παραδίνομαι!




Τελικά τον βρήκες τον θησαυρό σου?

Ανάσες!

Σε ένα άγγιγμα του ονείρου μου έρχεσαι.
Με τα θέλω σου δραπετεύω από τα δεσμά μου.

Στα μάτια σου λάμπουν όλες οι αμαρτίες της ψυχής μου.
Το χαμόγελό σου υπόσχεται την τρέλα που θα μας οδηγήσει στο γκρεμό σου.

Στα χέρια σου αφήνω κάθε μου αναστεγμό για να ζεστάνεις την τρικυμία σου.
Πάνω στο λαιμό σου ένα δάκρυ μου που καίει για να λυτρώσει την πληγή μου.

Κάθε χτύπος της καρδίας μου και ένα ναι σε όλα σου τα όχι.
Στο άγγιγμα σου όλες μου οι αισθήσεις σου παραδίνονται

Σε νιώθω παντού σαν τη φωτιά που προσπαθεί να κατακτήσει κάθε πιθανή γη.
Τα μονοπάτια μου ανοιχτά σε κάθε σου αναζήτηση.

Αναζητώ τα ίχνη μου στο κορμί σου.
Ψάχνω... ψάχνεις.. νιώθω τον ρυθμό σου να ξυπνάει κάθε μου κύτταρο.

Δεν αφήνω λεπτό το μυαλό μου να σου ξεφύγει.
Σε πολιορκώ με κάθε τρόπο και με σημαδεύεις για να γνωρίζεις εσύ, μόνο εσύ το είναι μου...

Νιώθω τον άνεμο σου δυνατό να ανακαλύπτει κάθε μυστικό μου.
Και παρασύρομαι... όπου θες εσύ... στη καταιγίδα που με αναζωογονεί



Μόνο για απόψε όμως... αύριο δεν θέλω να έρθεις πια... δεν θα είμαι εδώ.

Υποσημείωση και δεδομένα!!!!

Δεδομένο... πάντα σας φωνάζω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Αλλά φυσικά δεν θέλετε για ακόμη μια φορά να με ακούσετε. Γιατί αναρωτιέμαι. Δεν το λέω από κακία. Δεν το λέω από μίσος και ούτε για να σας πληγώσω.

Γιατί δεν με ακούτε....????

Και φυσικά σας φωνάζω πως δεν είμαι δεδομένη ούτε εγώ. Ποτέ δεν ήμουν και ποτέ δεν θα είμαι... κυκλοθυμική δεν με φωνάζετε??? κάθε μέρα μου λέτε πως δεν ξέρω τι θέλω από τη ζωή μου... μου θυμίζετε πόσο λάθος είμαι και κάθε τόσο κάνετε σαν να περνάνε όλα στο ντούκου.

Πως ζητάτε λοιπόν να είμαι σταθερή μαζί σας αν εσείς πιστεύετε πως αλλάζω...??? Δεν είναι σαν να με ειρωνεύεστε??? Σαν να κοροϊδεύετε τον εαυτό σας????

Δεν είπα ποτέ ότι θα πάψω να είμαι εδώ για εσάς. Αλλά όταν σας περνάει απαρατήρητο αυτό τότε εδώ δεν έχω καμία δουλεία εδώ. Περνάτε καλά με τον εαυτούλη σας.

Τι με θέλετε εδώ?

Για να επιβεβαιώνω πόσο υπέροχοι είστε και εσείς απλά να κάνετε πλάκα...???

Για να είμαι καθημερινά αυτό που ζητάτε και στις άσχημες μέρες απλώς να αδιαφορείτε..???

Για να σας κάνω να γελάτε ενώ δεν σέβεστε τις σκοτεινές μου μέρες...???

Για να γίνω αυτό που θέλετε χωρίς να είμαι αυτή που θέλω εγώ...????

Όχι μανάρια μου, δεν το δέχομαι αυτό. Θα υπάρχουν και άσχημες μέρες που δεν θα αντέχω τον ίδιο μου τον εαυτό. Εκείνες τις μέρες θα σας χρειάζομαι ΕΓΩ. Εκείνες τις μέρες σας θέλω κοντά μου, εδώ. Και ΠΑΝΤΑ αποφασίζετε να είστε αλλού... στον κόσμο σας. Όπου εγώ πρέπει να σας κάνω να γελάτε???? Κι εγώ..??? Τι θα κάνω για μένα????

Όχι, δεν το δέχομαι αυτό. Δεν πρέπει να νοιαστείτε για το τι στο διάολο θέλω κι εγώ για μια φορά στη ζωή σας???? Δεν μπορώ να κοιτάζω μόνο εσάς. Δεν αντέχω συνέχεια να είμαι δίπλα σας και όταν σας χρειάζομαι να μου γυρνάτε την πλάτη.

Όχι, δεν θα δεχτώ μια τέτοια συμπεριφορά. Θέλω να κλειστώ σε μένα και το βλέπετε τόσο παράλογο. Δεν βολεύει κανέναν σας κάτι τέτοιο Όχι γιατί νοιάζεστε πραγματικά. Αλλά επειδή δεν έχετε κάτι να πάρετε από μένα.

Δεν είμαι δεδομένη για κανέναν σας. Δεν μπορείτε να έχετε πάντα αυτή τη κοπέλα που θα γελάει συνέχεια και θα σας φτιάχνει τη διάθεση. Όταν κουράζεται σας θέλει εκεί....σαν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ φίλοι που νοιάζονται.

Δεν είμαι δεδομένη για κανέναν σας. Δεν με ξέρετε καλά όσα χρόνια κι αν περάσουν. Γιατί, όπως λέτε κι εσείς, είμαι κυκλοθυμική και αλλάζω απόψεις. Γιατί δεν είμαι η ίδια κοπέλα εδώ και τόσα χρόνια.

Δεν είμαι δεδομένη για κανέναν σας. Ποτέ δεν θα είμαι. Δίνω όσα πιστεύω πως πρέπει. Αλλά αν κάτι αλλάξει θα αλλάξει και αυτό που δίνω. Δίκαιο δεν είναι? Με την αντικειμενική λογική που σας διακατέχει όταν αφορά τα δικά σας προβλήματα.

Γι' αυτό λοιπόν δεν θέλετε να πιστέψετε πως μπορεί να φύγω. Όχι γιατί θα σας λείψω σαν άνθρωπος, σαν φίλη. Αλλά θα σας λείψει το άτομο που όσα κι αν της κάνουν θα είναι εδώ. Λες και κάθε φορά θα λέω "έλα μωρέ, δεν πειράζει".

Ξέρετε κάτι? Θα το πω μια φορά. Και δεύτερη. Το πολύ 3-4 φορές. Αλλά από εκεί και πέρα δεν μπορώ να είμαι συνέχεια εγώ αυτή που θα λέει "δεν πειράζει".

Και αναφέρομαι σε όλους όσους ξέρουν πως μου έχουν φερθεί έτσι... κι ας μην το παραδέχονται.. ίσως να φοβάστε... μα ξέρετε πως δεν κρύβεστε από μένα... αλλά από τον εαυτό σας.

Γιατί για εσάς όλα αυτά που κάνω, όλα αυτά που δίνω και όλα αυτά που είμαι είναι δεδομένα...

ΟΧΙ ΡΕ 'ΣΕΙΣ!!!! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΑ!!!!

Ξέρεις... πάντα ζήλευα αυτούς που αψηφούν τους φόβους τους. Ξέρουν τρόπους για να τους αντιμετωπίζουν

Μην φοβάσαι τα άτομα γύρω σου αν θα σε προδώσουν...

Μην φοβάσαι να αποκαλύψεις αυτά που νιώθεις...

Μην φοβάσαι να μείνεις μόνος σου...

Μην φοβάσαι να ψάξεις στο άγνωστο...

Μην φοβάσαι όταν ο άλλος είναι διατεθειμένος να φτάσει στα άκρα...

Μην φοβάσαι τα μονοπάτια που δεν φωτίζονται...

Μην φοβάσαι όταν η ταχύτητά σου σε κάνει να ξεχνάς...

Αλλά να φοβάσαι μόνο ένα και μοναδικό πράγμα... το σκοτάδι στην ψυχή σου... γιατί εκεί βρίκσεται ο κακός σου εαυτός.. εκεί κρύβεται όλη σου η κακία φυλαγμένη... μαύρα τριαντάφυλλα με αγκάθια που τρυπάνε αυτούς που σε αγγίζουν... και όσες φορές και να πουν δεν πειράζει.. τους βγάζεις τον σκοτεινό τους εαυτό... αυτό το πλασματάκι που είναι θωλομένο από θυμό... και η μόνη λέξη που τριγυρνά στο μυαλό τους είναι η εκδίκηση... τους κάνεις να θέλουν να σε πονέσουν...

Για αυτό πρόσεχε... δεν σου ζητώ να αλλάξεις χαρακτήρα... ούτε να σκέφτεσαι κάτι που δεν σε νοιάζει... αλλά πρόσεχε να μην αποκαλυφθεί το σκοτάδι αυτό...

Κανείς δεν θα σε δικαιολογήσει μετά για ό,τι κι αν σου συμβεί... για ό,τι ειπωθούν για σένα... για ό,τι πρόκειται να αποκαλυφθούν..

Και θα σε σημαδέψουν.... σαν μια χαρακιά στο πρόσωπο σου από το γυαλί που εσύ το έσπασες... μόνο και μόνο για να προσέχουν οι άλλοι που θα σε γνωρίσουν.

Λοιπόν, αξίζει????

Τα συμπεράσματα δικά σου!!!!

Λεξεις με τα χερια....

Εδώ και 2 βδομάδες άρχισα νέα μαθήματα... Νιώθω τόσο ενθουσιασμένη και δεν θέλω με τίποτα να χάσω αυτά τα μαθήματα... Όλα αυτά άρχισαν τυχαία 2 χρόνια πριν που μου έδωσαν ένα φυλλάδιο. "Σχολή Νοηματικής Γλώσσας",μου κίνησε την περιέργεια... δεν πέταξα ποτέ αυτό το φυλλάδιο... με ενθουσίασε... αλλά το έθαψα στην βιβλιοθήκη... "Δύσκολο πολύ να ασχοληθώ, θέλει κουράγιο". Τα έφερε έτσι η μοίρα (που δεν πιστεύω)και τελικά γράφτηκα σε αυτή τη σχολή...


Νιώθω τυχερή που έχω το δικό μου "όνομα" στην νοηματική... μια λέξη που με χαρακτηρίζει Σαν μικρό παιδί... κάθε λέξη είναι καινούργια για μένα... κάθε κίνηση των χεριών...

Είναι η αίσθηση του καινούριου που με κάνει να περιμένω με ανυπομονησία το μάθημα... είναι που μαθαίνω μια νέα γλώσσα... είναι που είναι μια γλώσσα που δεν την κατέχουν όσοι δεν θέλουν να κουραστούν.. αλλά κυρίως είναι που αυτή τη φορά δεν χρησιμοποιώ λόγια για να πω αυτά που θέλω....



Γιατί, ξέρεις, ακούω πολλά λόγια και είμαι σίγουρη ότι θα ακούσω ακόμη περισσότερα... αυτή τη φορά η ησυχία με κάνει να νιώθω ηρεμία... δεν χρειάζομαι φωνή για να δείξω αυτά που θέλω να πω... απλά μερικές κινήσεις με το χέρι... η έκφραση του προσώπου μου.. ναι νιώθω τα μάτια να μιλούν χωρίς γράμματα και λέξεις... απλά με νοήματα... και αυτά τα "λόγια" μετράνε περισσότερο για μένα.. γιατί τα μάτια δεν μπορούν να πουν ψέμματα... θα καταλαβαίνουν κάθε μου ψέμα... καταλαβαίνω κάθε ψέμα...

Εντάξει, 3 μαθήματα έχω κάνει και σίγουρα δεν μπορώ να "μιλήσω" στην νοηματική όπως οι άλλοι... αλλά νιώθω πως κατακτώ κάτι που άλλοι δεν θα δοκίμαζαν ποτέ... Μου αρέσει να διαφέρω, ακόμη κι έτσι, θα μπορώ να πω πως έμαθα κάτι που με κάνει να διαφέρω...

Είμαι ευτυχισμένη που συνεργάζομαι με τα άτομα αυτά.. μπορεί να μην ακούσουν ποτέ αυτά που θέλω να πω... αλλά έχουν την δύναμη και είναι εκεί για να μας κάνουν κομμάτι της ζωής τους... με χαμόγελο ακόμη και τις βροχερές μέρες... με την καρδία ανοιχτή για να μας δώσουν όσα για αυτούς είναι δεδομένα...

Η συνέχεια θα δείξει....

Βροχής λύτρωση

Βρέχει απόψε στο μονοπάτι μου... οι στάλες πέφτουν με ορμή πάνω στις πέτρες μου... σαν να θέλουν να ξεσπάσουν όλο τον πόνο που έκρυβαν τόσο καιρό...

Μα απόψε είναι μαγική η βροχή... οι σταγόνες είναι ποτισμένες από όνειρα τον πλασμάτων του ουρανού.. ήθελαν να το χαρίσουν απλόχερα στα μονοπάτια για να μπορέσουν να επουλώσουν της πληγές τους από την ξερή γη...

Υπάρχει τόση ησυχία... Έχουν σωπάσει όλοι... τα πάντα αποκτούν την δική τους μουσική καθώς το νερό ρέει πάνω τους... οι ήχοι τους ανακατεύονται τόσο όμορφα, κανένας μουσικός δεν είχε ξανακούσει αυτή τη σύνθεση...

Τα χρώματα δεν είναι γκρίζα... η σταγόνες έχουν την δική τους λάμψη... μια λάμψη που κρύβει μέσα της τους πόθους των χρωμάτων... τα χρώματα σκορπίζονται στο φύσημα του ανέμου και πέφτουν πάνω στα φύλα, στα δέντρα, στο χώμα, στα λουλούδια και όλα αποκτούν το χρώμα τους... όχι αυτό που πρέπει να έχουν... αλλά αυτό που έχει ονειρευτεί το καθένα το βράδυ όταν κοίταζαν τα αστέρια τους και τα μετρούσαν ένα- ένα....

Η βροχή αυτή τη φορά ξύπνησε όλα τα πνεύματα... νεράιδες και ξωτικά μαζεύτηκαν για να γευτούν την μαγική βροχή... τους έλουζε και τους γέμιζε με την λάμψη που είχαν τόσο πολύ ανάγκη... Να, πίσω από εκείνο τον θάμνο έχουν μαζευτεί και ανταλλάσσουν μυστικά... μικρά μυστικά.. μεγάλες αλήθειες... πόνους και χαρές...

Το μονοπάτι είναι τόσο χαρούμενο... η βροχή το έχει μαλακώσει και από τα βάθη της ψυχής τους αναδύεται ένα άρωμα τόσο γνώριμο... όλα έτρεξαν να κλείσουν το άρωμα της βραγμένης γης σε ένα μικρό μπουκαλάκι... ο καθένας είχε ξεχωριστό...διακοσμημένο με χαμόγελα σαν χρωματιστές πέτρες.... με χρώματα που ανθρώπινο μάτι δεν μπορεί να τα διακρίνει... Το μονοπάτι τους τα είχε δώσει...τα είχε κρύψει σε όλα τα μυστικά σημεία του και το καθένα βρήκε το ιδιοκτήτη του....

Ξάφνου όλα τα σύννεφα αποφάσισαν τα μαζευτούν και ν' αρχίσουν το δικό τους τραγούδι... με ορμή, με δύναμη... Έχετε ακούσει τα σύννεφα να τραγουδούν...???? Ένα κόλπο των αέριδων είναι... γλιστρούν μέσα από τα σύννεφα και τα προκαλούν... τα γαργαλάνε.. παίζουν μέσα τους... και τα σύννεφα γελούν.. γελούν με την καρδιά τους... αλλά οι αέριδες φεύγουν... δεν είναι από αυτούς που μπορούν να μείνουν.. και να σύννεφα κλαίνε... για εκείνες τις στιγμές που οι αέριδες ήταν μέσα τους... που ζωντάνευαν όλο τους το είναι.... το μονοπάτι τα καταλαβαίνει και τους χαρίζει μικρές πολύχρωμες πεταλούδες για παρηγοριά... να στολίζονται για τους επόμενους αέριδες...

Η βροχή δυναμώνει... τα πλάσματα τρέχουν για να κρυφτούν κάτω από τα φύλλα πολύχρωμων δέντρων... άλλα μπορούν να μπουν μέσα στους κορμούς των δέντρων και άλλα πιο θαρραλέα κάθονταν στα κλαδιά και χαζεύουν το νερό που σχηματίζεται πάνω στο μονοπάτι... αγκαλιά όλα τους... χωρίς να σκέφτονται το παρελθόν...ούτε το μέλλον... βλέπουν τα χρώματα... νιώθουν την αύρα... μεθούν από τα αρώματα των λουλουδιών... γεύονται την γεύση της γλυκιάς βροχής...

Το μονοπάτι ξέρει... αυτό το νερό αποζητά τα ποτάμια, τις λίμνες και την θάλασσα.. τα οδηγεί προσεκτικά εκεί ζητώντας του μια και μοναδική χάρη: να παρασύρει μέσα του όλες τις στενοχώριες και να τις οδηγήσει στη θάλασσα... εκεί όπου κάθε πόνος μετατρέπεται σε μαργαριτάρι που η θάλασσα τα συλλέγει και τα κρατά, στολίζοντας έτσι τα μαλλιά της για το φεγγάρι της...

Να ένα αστέρι ξεπετιέται από το βάθος... να και ένα ακόμη... η βροχή θα ηρεμήσει για λίγο μα δεν σταματάνε οι ψυχάλες να πέφτουν...

ΟΜΩΣ....

τώρα οι σταγόνες δεν είναι από νερό... αλλά από αστερόσκονι...να σύννεφα έφυγαν και τα αστέρια αποφάσισαν να χαρίσουν την λάμψη τους και να στολίσουν τον ουρανό μαζί με το ολόγιομο φεγγάρι..!!!

Τέτοια νύχτα μόνο έτσι θα σφραγιζόταν στο μυαλό όλων...

Η αστερόσκονι σκόρπισε σε όλο το μονοπάτι και όλα τα φυτά άρχιζαν να λάμπουν... Τα δέντρα έβγαλαν καρπούς και όλα τα λουλούδια άνθισαν ...τα ξωτικά και οι νεράιδες την μάζεψαν και την φύλαξαν στα έγκατα των σπιτιών τους...

Το φεγγάρι πια χαμογελά και μένει εκεί ψηλά... λούζει το μονοπάτι με φως... όλοι αποφάσισαν να ξεκουραστούν.. πέρασε η ώρα... θα τους προστατεύει το φεγγάρι... η θάλασσα.. τα αστέρια.. τα σύννεφα.. το μονοπάτι....!!!!

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!!!!

Κόκκινο Κρασί

Καιρό είχα να αισθανθώ έτσι... μακριά από όλους... να είναι απλοί θεατές... να είμαι μόνη... μαζί με ένα μάτσο κεριά και καλό κρασί... μου είχε λείψει... ο εαυτός μου... αυτό το πλασματάκι που δεν θέλει να μιλήσει άλλο... που έχει κουραστεί από τα λόγια...από τα έργα.. από τα σημάδια... από τα ίσως... από τα αν..







Ακούω την μουσική....θυμάμαι... τότε... ήρεμη μέρα πάλι...χωρίς το μυαλό μου να θέλει να αφήσει τον πόνο να παίξει μαζί μου.... να νιώθω... να αισθάνομαι την μουσική... το κρασί... το φως από μερικά κόκκινα ρεσό...








Μια γουλιά κλέβω από το ποτήρι μου...






Χμμμ παράξενο συναίσθημα... να νιώθεις άδειος.... κενός από όλα τα συναισθήματα. ούτε λύπη, ούτε χαρά, ούτε πόνο, ούτε κούραση, ούτε ευτυχία, ούτε μιζέρια...

Και τότε και τώρα... μόνη θέλω να είμαι...δίχως συμπρωταγωνιστές στην φάρσα που μου στήσανε.... απλά να κοιτάτε θέλω.... να με κρίνετε... να νιώσω την επιδοκιμασία και την απόρριψή σας... να πιστέψω πως είμαι καλύτερη...να ελπίζω να γίνω χειρότερη στα μάτια σας... να σας κάνω έστω για λίγο να χαμογελάσετε.. ο στόχος μου... ο αιώνιος στόχος μου... η ανταμοιβή μου... το γέλιο σας... η ελπίδα σας... το μπράβο σας...

Κι αν δεν το ακούσω πάλι ικανοποιημένη θα είμαι... ξέρω πως θα είναι αληθινό.. ακόμη και το όχι σας... θέλω να είναι αληθινό.. θα το κάνω αληθινό με τον τρόπο μου... άλλωστε αυτό διδάχτηκα φέτος.... πως να τα κάνω όλα αληθινά στα μάτια μου....

Δύσκολη ύλη... κόπηκα στις εξετάσεις και έμεινα στην ίδια τάξη.... δεν πειράζει όμως... θα είμαι καλύτερη μαθήτρια...θα διαβάσω... θα τους μελετήσω... αυτούς που κατάφεραν να ζουν στο όνειρο... αυτούς που πρόσφεραν το όνειρο...

Άλλη μια γουλιά!!!

Το κόκκινο μου σήμερα έχει μπει σε κάθε μου κύτταρο... ένα κόκκινο που αυτή τη φορά δεν θυμίζει πάθος, ούτε θυμό... αλλά την χαμένη μου ηρεμία... κρυμμένη στο μαύρο της μοναξιάς... όχι αυτής που σε πονάει... αλλά αυτής που σε λυτρώνει....

Ανακατεύονται τα χρώματα σήμερα... κόκκινο... χρυσαφί...μαύρο... δεν υπερισχύει τίποτα αυτή τη φορά... χορεύουν μαζί στη δίνη της μουσικής... βάφω το σκηνικό μου με αυτά τα χρώματα... δεν υπάρχουν πολλά αντικείμενα... μόνο φαναράκια από την Ανατολή που τα λατρεύω.... είναι γεμάτα από όνειρα που όταν πάει η σπίθα της πραγματικότητας καίνε σαν μπαρούτι και φωτίζουν το μονοπάτι μου... γεμίζουν έτσι χρώματα οι πέτρες μου...

Αδειάζει το ποτήρι....

Δεν βαριέσαι.. θα σηκωθώ να το ξαναγεμίσω... δεν μου αρέσει η πραγματικότητα. ΤΕΤΟΙΑ ΠΑΡΑΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΩ???

Υ.Γ: Λες να είχαν βάλει κάτι μέσα στο κρασί????? Θα το ψάξω...

Πρόσεχε σε παρακαλώ τον ευατό σου....

Ας γελάσουμε...

Αυτό που θα ακολουθήσει είναι καθαρά μόνο και μόνο για να δούμε την θετική πλευρά λέξεων-καταστάσεων-εκφράσεων που έχουμε ακούσει από τους άλλους!!! Σας παρακαλώ πολυ πολύ να μην με παρεξηγήσετε!!!! Απλά έχω αρκετή όρεξη να πειράξω! Αρχίζουμε λοιπόν!!!!


Είμαι σίγουρη πως έχετε ακούσει τις παρακάτω φράσεις! Καιρός να τις ερμηνεύσουμε και να τις αναλύσουμε λίγο καλύτερα:




1) Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους: ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ!!! Χμμμ ξέρεις πως είναι οι άλλοι???? Και όταν λες "άλλοι" ποιούς εννοείς???? Τους καλύτερους ή τους χειρότερους???? Κι το αν ισχύει ή όχι ασε μας να το κρίνουμε εμείς καπώς πιο αντικειμενικα! Γιατί κι εγω για μένα είμαι ΤΕΛΕΙΑ!!! Αλλά και για τους άλλους???? Δεν νομίζω....

2)Είμαι ντόμπρος χαρακτήρας και ό,τι νιώθω το λέω: Ναι δεν αντιλέγω καθόλου σε αυτό. Αλλά που το λές καρδιά μου???? Στον καθρέφτη σου στο μπάνιο όταν πλένεις το πρόσωπό σου??? Ή στον/ην κολλητό/ή σου όταν πάτε για καφέ????? Γιατί σε μένα, μια φορά, δεν το έχεις πει. Ό,τι και να είναι αυτό...


3)Οι λέξεις "πάντα" και "ποτέ": Αχ καλό μου γιατί το μπερδεύεις με το "μέχρι τότε" και το "αν"???? Έλεος δηλαδή!!! Ύλη πρώτης δημοτικού!!!! Αν πήγενες στο "Είσαι πιο έξυπνος από ενα 10χρονο" θα κοβόσουν στο casting. Και όταν προσπαθούσα εγω να σε διορθώσω εσύ εκεί!!!!! Αγύριστο κεφάλι, ποτέ δεν με άκουγες!!!!!


4)Θέλω να μαθαίνω νέα σου: Αααα πόσο την μισώ αυτή τη φράση!!! Μήπως θες να παίζουμε και τις κουμπάρες???
α)Κανονικά αυτό που εννοείς μάλλον είναι "θέλω να μαθαίνεις τα νεα μου, να βλέπεις πόσο καλά περνάω και χωρίς εσένα". Γιατί καμάρι μου το κάνεις αυτό? Αν την έχεις πάρει ΕΣΥ την απόφαση σημαίνει πως θες να τελειώσεις κάθε διαπροσωπική σχέση μεταξυ μας!!! Ασ'το λοιπόν το "φιλικό"!!!
β)Υπάρχει και η περίπτωση που θες να το συνεχίσεις στο "φιλικό"! Ξέρεις εκεί που μπαίνουν τα καλύτερα γκολ!!! Βρε πλάκα μου κάνεις? Αν και τα καλύτερα φιλικά είναι στα 4Χ4 ή 5Χ5!!!! Ξεσηκώνει...τα πλήθη και δημιουργούνται χιλιάδες οργα(νι)σμοί από τους φιλάθλους και τους παικτες!!!


5)Καθαρά ανθρώπινο ενδιαφέρον(αφιερωμένο): Μια ψυχή θα έλεγε "τι ανθρώπινο καλέ? Αφού είσαι ένα γουρούνι και μισό". Και θα συμφωνήσω. Αν ήταν καθαρά ανθρώπινο ενδιαφέρον δεν θα ήμασταν ποτέ μαζί αλλά θα λέγαμε ενα "γεια" αραια και που. Άρα αυτό που θες να κάνεις τι είναι??? Να στέλνεις όποτε σε βαράει η τρέλα σου (για να μην πω κατι χειρότερο!!!!) κανενα μήνυμα για να μην σε ξεχνάω κι όλας!!!! Υπάρχει λογική???? ΟΕΟ???


6)Έχω μια δική μου λογική σε ΟΛΑ: Την παραλογία τώρα την λέμε "δική μου λογική"??? Ή απλά θες όλοι να πηγαίνουν με τα νερά σου γιατί ούτε κι εσυ δεν ξέρεις τι θες και τι κάνεις???? Sorry, αλλά αυτό δεν λέγεται "δική μου λογική" αλλά "δεν ξέρω που μου παν τα 4". Αλλά αντε θα συμβιβαστούμε, μπορούμε να κάνουμε αλλιώς???? Μέχρι πότε όμως όλοι θα κάνουμε αυτά που θες για να μην στεναχωριθεις???? ΑΧΟΥ ΤΟ ΜΩΡΕΕΕΕ!!!!

7)Δεν απειλώ, απλά προειδοποιώ: ΟΠΑ βρε αιμοβόρε τύπε! Το έχεις ακούσει το γνωστότατο ρητό "Όπου ακούς πολλά κοκκόρια αργεί να ξημερώσει"???? Γιατί πιστεύω πως κάτι τέτοιο ισχύει??? Όσα έχεις πει τα έχεις κάνει κι όλας???? Δεν λέω ότι δεν μου αρέσει να το παιζεις σκληρός (αλίμονο σε ποια δεν θα αρεσε το σκληρό....αντράκι!!!) αλλά οκ μην μας κάνεις να έχουμε και τύψεις...


8)Διάφορες δικαιολογίες για να μην βρεθείτε: ΓΜΤ μου δεν είμαι χαζή!!! Πες μου πως σήμερα δεν έχεις όρεξη γιατί θες να βρεθείς με τους φίλους σου. Ή ακόμη να αράξεις σπίτι και να δεις τηλεοραση. Μην μου λες μπαρούφες τύπου "δεν μπορώ" , "΄κουράστηκα πολύ σημερα" ενώ ξερουμε όλοι την αλήθεια!!! HELLO!!!!


9)Θέλω να μείνω μόνος μου: Αααα άλλο ανεκδοτο κι αυτό!!!! Αν ήθελες να μείνεις μόνος σου θα κλεινόσουν σε ένα μοναστήρι, σε καμια σπηλιά, στο σκυλόσπιτο, στην σοφίτα, στο πάταρι. Αλλά σίγουρα δεν θα έβγαινες έξω κάθε 3 και λίγο με την παρέα σου!!!! Αλλά έχεις ένα δίκιο με την "δική σου λογική": Όταν λες μόνος, εννοείς ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ!!!! Ναι αν το πάρουμε έτσι τότε είσαι μόνος. Αλλά αν πάρουμε έτσι όλα όσα μας περιτριγυρίζουν τότε εγώ θα ήμουν γιατρός με doctora (σύμβουλός ψυχικής ΥΓΕΙΑΣ=γιατρος). Αλλά δεν είμαι!!!


10)Έχω πάντα δίκιο: Ναι ναι, ό,τι πεις!!! Τι έχουμε πει???? Στους τρελούς λέμε ΝΑΙ!!! Πως βρε γίνεται να έχεις πάντα δίκιο και να κρίνεις λάθος τα άτομα γύρω σου???? Απίστευτό! Μόνο εσυ το καταφέρνεις: να έχεις δίκιο ΠΑΝΤΑ και να τρως τα μούτρα σου.


11)Θα πάνε όλα καλά???: Βρε χρυσό μου, πάρ'το απόφαση!!! Αν το ήξερα θα ήμουν μάντισσα και θα προέβλεπα το μέλλον, και μαζί με αυτό τους αριθμούς του Joker!!! Αλλά ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ!!! Μακάρι να να ήμουν!!! Αρα αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να το πιστέψεις εσύ κι όχι να στο λένε οι άλλοι!!! Δείξε λίγη εμπιστοσυνη!!!!


12)Όλοι οι αντρες είναι γουρούνια: Αααα το έχω πει κι εγω!!!!Αλλά ξεχασα τον βασικότερο κανόνα... Όχι, όχι το: "μην συγκρίνεις πριν γνωρίσεις", αλλό το: "υπάρχουν και άλλα ζώα για να τους παρομοιάσουμε". Ας έχουμε ποικιλία στις εκφράσεις μας!!!!
Αστεύομαι σε αυτό!!!!!!! Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά πρέπει να δίνεις μια ευκαιρία για να σου αποδείξει το αντίθετο. Πρέπει να είμαστε δίκαιες!!! Αλλά συνήθως καταλήγουμε να έχουμε δίκιο!!!! Και μιλώ από προσωπική πείρα!!! Αν κάποια έχει βρει την εξαιρεση...ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!!!


13)Ξέρω τι θέλω στη ζωή μου!!!!!: Εγώ ξέρω άτομα που είναι πολύ πολύ πιο ώριμοι από εσένα και ακομη δεν ξέρουν να πουν τι θα ήθελαν στη ζωή τους!!! Μάλλον θα εννοεις "νομίζω πως ξέρω τι θέλω στο συγκεκριμένο ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ της ζωής μου". Μέσα στη ζωή σου όμως υπάρχουν άπειρα δευτερόλεπτα... Κάνε τον λογαριασμό!!!! Εγώ αδυνατώ!!!!


14)Θα 'μαι κοντά σου όταν με θες: Αχχχ βρε Αλκίνοε!!!! ΥΠΕΡΟΧΟ το τραγούδι σου!!! Κρίμα που κάποια άτομα το πήρανε και το υοθέτησαν χωρίς να ξέρουν πως να το κάνουν!!! Κρίμα!!!
Βρε καλό μου, το "όταν με θες" δεν σου είναι ξακάθαρο?? Γιατί όμως πολλές φορες σε ήθελα και δεν ήσουν εδώ?? Mήπως ενοοείς "όταν θέλω εγω"??? Πάλι μετεξεταστεός δηλαδή στην πρώτη δημοτικού????

15)Εγώ τα θυμάμαι ΟΛΑ: Μετάφραση απλή -> θυμάμαι ότι με ΣΥΜΦΕΡΕΙ!!!! Αχ αυτή η επιλεκτική μνήμη!!! Σε βολεύει εεεε????? Όταν όμως θυμάμαι κι εγω αυτά που δεν σε συμφέρουν εσύ τι κάνεις.....την πάπια!!!! Αφού τα θυμάσε ατιμούλικο γιατί το παιζεις παιδάκι μεσα στην αθωότητα...???

16)Δεν ειμαι τέλειος/α: Μα φυσικά και δεν είσαι!!!! Αλλά δεν γινεται με τίποτα να το παραδεχτείς και να το πιστεύεις!!!! Έεεελα τώρα ας μην κρυβόμαστε!!!! Κατα βάθος το πιστεύεις!!! Αλλά θες να το ακούσεις κι από εμένα!!!!


17)Μην αγχώνεσαι!!! Χαλάρωσε!!!: Σε περίπτωση που θα μου το ξαναπείς όταν είμαι αγχωμένη θα φας χαστούκι σβουριχτό!!!! Δεν είμαι αναίσθητη σαν εσένα για να μην αγχώνομαι!!!! Έχω υποχρεώσεις που εσύ δεν έχεις!!! Πως να με καταλάβεις λοιπόν???? Για αυτό σταμάτα να μου το λες και βοήθησε με να βρω τρόπο να λύσω το θεματάκι που με αγχώνει!!! ΑΝΤΕ!!!! ΑΚΟΜΑ????? ΑΡΓΕΙΣ λέμε!!!!!

18)Με έχεις παρεξηγήσει: Ααααα ναι??? Πες μας κι όλας πως εγώ φταίω κι από πάνω που δεν θέλω να σου πηγαίνω κόντρα!!!! Πώς γίνεται να παρεξηγήσω τα ολοφάνερα, τα απλά και τα λογικά???? Δεν είμαι τρελή. Απλά το παίζω γιατί μαζί σου μόνο με την τρέλα μπορώ να βγάλω άκρη. Και για να επειχηρηματολογείς πάνω σε αυτή σου την κρίση... Αχ Παναγίτσα μου, η παραλογία σε όλο της το μεγαλείο!!!! Να ακούς ασυναρτησίες και να θες από την μια να τον χαστουκίσεις και από την άλλη να κρατιεσαι!!!! ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΦΡΑΣΗ αρκετών ατόμων που έχω συναντίσει στη ζωή μου!!!!

19) Δεν είμαι κακός. Οι καταστάσεις με έκαναν έτσι: Αχ πονεμένο μου παιδί!!! Κατατρεγμένο από την μοίρα!!!! Λες να εισαι το μοναδικό άτομο που έχει ντέρτια και στεναχώριες??? Θεε μου τι εγωκεντρικότητα. Κι έμας δεν μας τα εφεραν οι καταστάσεις όπως τα θέλουμε αλλά δεν θα αλλάξουμε κιόλας γιατί έτσι τους συμφέρει....!!!!

Σοβαρεύομαι τώρα!!!!! Για όσους και όσες τα έχουν πει και τα εννοούσαν αυτή η ανάρτηση θα τους φανεί λίγο προσβητική!!! Δεν είναι ο στόχος μου αυτός!!!!


Ο στόχος μου είναι να σας κάνω να σκάσετε τουλάχιστον ένα χαμόγελο όταν θα το διαβάσετε!!! Αν το κατάφερα, έχει καλώς!!! Αλλιώς θα έχω θεωρίσει τον ευατό μου ως αποτυχημένη! Γιατί είμαι άτομο που παίρνει αυτό που την πονάει, να το διακομωδεί και θέλει να γελάνε αυτοί που βρίσκονται γύρω της! Μια χαζή άμυνα μου!!!!


Αυτή η ανάρτηση, λοιπόν, αφιερώνεται ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ στα άτομα που τα έλεγαν, τα λένε και θα τα λένε και δεν τα εννοούν ή τα εννοούν με τον δικό τους "απλό και μοναδικό" τρόπο!!! Όχι απαραίτητα μόνο στο ερωτικό τομέα!! Αλλά και στον φιλικό, τον εργασιακό!

Σαν...

Σαν το άνεμο με παρέσυρες. . . . κι ας ξερίζωσες τα πάντα στο πέρασμα σου.

Σαν το γλυκό κρασί με μέθυσες. . . . κι ας έχασα τον έλεγχο.

Σαν το φεγγάρι με μάγεψες. . . . κι ας τα έλυσες τα ξόρκια σου χωρίς δισταγμό.

Σαν τη θάλασσα με γαλήνεψες. . . . κι ας με έπνιξες στην τρικυμία σου.

Σαν το άγνωστο με ιντρίγκαρες. . . . κι ας μην σε ανακάλυψα.

Σαν τον ήλιο με ζωντάνεψες. . . . κι ας με σκότωσες στην έκλειψή σου.

Σαν το μονοπάτι με οδήγησες. . . . κι ας κατευθύνθηκα στο γκρεμό σου.

Σαν το όνειρο με ταξίδευψες. . . . κι ας επέστρεψα απότομα στην Γη.

Σαν το τσιγάρο με έθισες. . . . κι ας είσαι μια κακή συνήθεια.

Σαν τη σοκολάτα με γλύκανες. . . . κι ας με πίκρανε στο τέλος η γεύση σου.

Σαν τη φλόγα με ζέστανες. . . . κι ας με έκαψε η πυρκαγιά σου.

Σαν την αμαρτία με προκάλεσες. . . . κι ας έχασα στο στοίχημά σου.

Σαν tattoo με σημάδεψες. . . . κι ας με πονάνε ακόμη τα ίχνη σου.

Σαν τον ιστό με αιχμαλώτισες . . . κι ας μην έβλεπα τον κίνδυνό σου.

Σαν τον ουρανό, μου αποκάλυψες τ' αστέρια. . . . κι ας τα έκρυψες στη συννεφιά σου.

Σαν την μουσική με πώρωσες . . . κι ας τελείωσε η μελωδία σου.

Σαν τον χορό με απελευθέρωσες . . . κι ας ζαλίστηκα στην δίνη των βημάτων σου.

Σαν το κάστρο με πόρθησες. . . . κι ας έμειναν μόνο χαλάσματα στο διάβα σου.

Σαν το φάρο φώτισες τα λάθη μου. . . . κι ας έγινα ένα με τα ναυάγιά σου.

Μα κι εγώ σαν μια τρελή, ονειροπόλα σε ερωτεύτηκα και δεν το μετανιώνω. Γιατί αν μετανιώσω θα υποβαθμίσω όλα αυτά τα " Σαν..."!!

Γιατί συμμετείχα στο παιχνίδι μας!

Κι ας τρελάθηκα... κι ας πάλεψα... κι ας πολέμησα.... κι ας πόνεσα... κι ας έκλαψα για να κρατήσω κάτι από τον εαυτό μου !

Ξέρω/Ακούω/Θυμάμαι/Νιώθω

Με έπιασες πάλι!!! Αναρωτιέμαι το γιατί αλλά κατάφερες να με αιχμαλωτίσεις..
Δεν το θέλω.. Το είναι μου σε ζητά..

Όχι για πολύ...
όχι για αυτό το πάντα που πίστεψε...
όχι για όσο θες εσύ..
ούτε για όσο πρέπει..

Αλλά για μια στιγμή..

Να σε ξαναζήσω.. κι ας ξέρω πως μετά θα πεθάνω γλυκά στην αγκαλιά σου!
Να νιώσω.. κι ας ξέρω πως μετά θα νιώθω τόσο μουδιασμένη!
Να ονειρευτώ.. κι ας ξέρω πως το όνειρο αυτό θα μετατραπεί σε εφιάλτη!
Να ταξιδέψω. κι ας ξέρω πως ο προορισμός μου είναι ο γκρεμός!
Να παραμυθιαστώ.. κι ας ξέρω πως το τέλος δεν θα είναι χαρούμενο!
Να παίξω.. κι ας ξέρω πως θα χάσω!
Να γελάσω... κι ας ξέρω πως μετά τα δάκρυα μου θα ρέουν ποτάμι!
Να ελπίζω... κι ας ξέρω πως δεν είναι αλήθεια!
Να πιστέψω.. κι ας ξέρω πως θα γελαστώ πάλι!

Αλλά κυρίως να γίνω ευτυχισμένη!! Ναι όπως σου είχα πει τότε για μια και μοναδική φορά στη ζωή μου. Όχι απλά χαρούμενη!! Αλλά απόλυτα ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!!!

Το ξέρεις??? Ναι το ξέρεις!!!
Το είδες στα μάτια μου μετά από τόσο καιρό...
Το ένιωσες στην παρουσία μου...
Το σκέφτηκες στις λέξεις μου...
Το βλέπεις στα όνειρα μου...

Μα ξέρεις κάτι???? Ξέρω κι εγώ κάποια πραγματάκια!!!

Ξέρω πως ..... τελικά τίποτα!!!

Δεν ξέρω!!!

Τυχερή όποια είναι στο μονοπάτι σου!!!
Τυχερή όποια νιώθει όσα ένιωσα κι εγώ!!!
Τυχερή που σε ακουμπά!!!

Τυχερή που... δεν ξέρω!!!

Πες της το!!! Σε παρακαλώ πες της να σε προσέχει όπως έκανα εγώ..
Πες της να σε νοιάζεται...
Πες της να σε καταλαβαίνει.. να σε νιώσει... να καταλάβει πως είναι να νιώθεις ευτυχία στην αγκαλιά σου!!!
Κι αν δεν τα καταφέρει πες της πως θα χάσει...
Πες της πως κάτι έκανε λάθος...
Πες της πως κάποια θα τα εκτιμούσε περισσότερο...

Πες της πως.... δεν ξέρω!!!!

Ξέρεις??? Με ακούς??? Ξέχασες??? Νιώθεις???
Αυτά θέλω μόνο να ξέρω..

Ίσως και κάτι ακόμη... αλλά αυτή την ερώτηση δεν μπορώ να την κάνω..!!! Την φυλάω για μένα!!! Όχι , δεν θέλω να την μάθεις! Την απάντηση θα την δώσεις ακόμη κι ας μην ξέρεις...


Όλα αυτά τα έκλεισα σε ένα αναστεναγμό των αστεριών σου..
Σου τα στέλνω με ένα φύσημα του φεγγαριού μου..
Φτάνουν εκεί, που πάντα σου έδινα το είναι μου..
Σε περιμένουν όπως περίμενα να έρθεις...τότε... εκεί...
Και όταν θελήσεις θα σου ανήκουν..
Αλλά θα σου ζητήσω χάρη, να μην τα πληγώσεις κι αυτά (ξέρω πως έχεις αυτή την ικανότητα). Δεν θα σε ενοχλήσουν..

Θα είναι εκεί....

για πόσο όμως, δεν ξέρω!!!

Απόψε σαλπάρω...

Το νιώθω απόψε... Ξέρεις η ψυχή μου δεν μπορεί να μείνει μέσα σε τοίχους. Το σώμα το κρατάς, μα την ψυχή μου όχι. Και σήμερα θέλει να αφήσει την λογική...

Ετοιμάζομαι λοιπόν για το καράβι μου...

Η αποβάθρα είναι μυστική! Μόνο εγώ ξέρω που βρίσκεται και το μονοπάτι που οδηγεί εκεί είναι χαραγμένο με τρόπο που ανθρώπινος νους δεν μπορεί να το καταλάβει. Δεν είναι φωτεινό. Απλά έχω βάλει πυγολαμπίδες στην άκρη του και όταν με νιώθουν το φωτίζουν. Η κάθε μια έχει μια ξεχωριστεί θέση. Στο έχω πει? Είναι μαγεμένες οι άτιμες και το φως τους είναι κάθε φορά διαφορετικό. Μια νεράιδα μου τις μάγεψε, τις έκανε μικρές πυγολαμπιδο-νεραϊδούλες και κάθε φορά αλλάζουν και χρώματα. Σαν ένα κυνήγι θησαυρού έχει γίνει: ο στόχος είναι η αποβάθρα μα η διαδρομή κάθε φορά αλλάζει. Για αυτό σου λέω: μην με ακολουθήσεις, δεν θα σε αναγνωρίσουν και θα μείνεις στο σκοτάδι.

Χμ να η πρώτη!! Απόψε το χρώμα της είναι ΜΩΒ! Παράξενο και τούτο. Ποτέ δεν μου έτυχε αυτή πρώτη. Αναρωτιέμαι πως θα με οδηγήσει. Ας είναι..., ξεκινώ για το μωβ μου μονοπάτι. Ακούω έναν ήχο. Ναι, είναι γνώριμος. Είναι ο ήχος που ακούω όταν τα όνειρα μου γεννιούνται μέσα στα στενά του μυαλού μου. "Καλό σημάδι", λέω από μέσα μου. Ξέρω πως τα όνειρα μου ποτέ δεν με προδίδουν. Όχι, αυτά ΠΟΤΕ δεν με προδίδουν.

Βζζζζζ, κάτι πέταξε. Μια μικρή ΚΟΚΚΚΙΝΗ πυγολαμπίδο-νεράιδα. Χαμογέλασα στον εαυτό μου. Έχουν όρεξη οι ατιμούλες να παίξουμε σήμερα. Το κόκκινο μου. Το πάθος. Ξέρω πως θα πάω. Το πάθος μου με οδηγεί εκεί που ξέρει πως θα είμαι ευτυχισμένη. Δεν κάνει ποτέ λάθος. Τουλάχιστον για τώρα. Αλλά ποιος νοιάζεται για το μετά???? Η ψυχή μου είναι τυφλή και δεν βλέπει το λογικό. Θέλει μόνο αυτό που θα την κάνει να αναστηθεί, να νιώσει ελεύθερη πάλι...

Ωπ, να και η τρίτη, ΠΡΑΣΙΝΗ αυτή τη φορά. Ξέρεις το πράσινο είναι ζωή. Η Γη όταν ζωντανεύει, στολίζεται με το πράσινο συνολάκι της. Αισθάνεται πάλι νέα όταν η άνοιξη της χτυπά την πόρτα! Αχ, η φύση τρελαίνεται και χορεύει στην μαγική μουσική της νιότης. Τώρα που είπα μουσική ακούω ένα τραγούδι να παίζει. Το αναγνωρίζω. Είναι το τραγούδι μου που έγραψα όταν μάζευα τα κομμάτια της τρέλας μου για το αύριο. Ναι, είμαι σίγουρη, αυτό το τραγούδι είναι.

Ξαφνικά το μονοπάτι μου έγινε πιο ζωντανό! Μάλλον σιγά σιγά φτάνω εκεί που θέλω. Ναι, να και η τελευταία πυγολαμπίδα Όπως το περίμενα, ΓΑΛΑΖΙΑ σαν την υπέροχη θάλασσα. Αυτή η κατεργάρα...!!!! Κάθε φορά που της λέω τα μυστικά μου καταφέρνει να τα παίρνει μακριά μου και να μην μου τα επιστρέφει. Άσε που στα λάθη μου, αγριεύει και με κάνει μούσκεμα. Αλλά την αγαπώ όσο τίποτα άλλο!!! Μου έμαθε να είμαι ελεύθερη. Μου έμαθε πώς να ταξιδεύω. Μου έμαθε να αγριεύω όταν με πειράζουν και πως να ηρεμώ όταν ταξιδεύουν μαζί μου.

Να και το καράβι μου. Τα πανιά μου τα έχει κεντίσει μια τρελοκοτσιδού νεράιδα της νύχτας. Ταλαιπωρία μέχρι να βρούμε τα νήματα... Τρέχαμε και οι 2 μας από το ένα αστέρι στο άλλο για να βρούμε αρκετή αστερόσκονι, κύριο συστατικό για τα νήματα της τρελοκοτσιδούς. Τι φταίει κι αυτή? Εγώ της ζήτησα πανιά που δεν χρειάζονται αέρα...απλά αισθήσεις και πόθους από τα όνειρα αυτών που έμαθαν να αγαπούν. Κάτι απαιτήσεις που έχω κι εγω...!!!! Αλλά τι να κάνω??? Η ψυχή μου δεν συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο.

Κουπιά δεν υπάρχουν. Το ταξίδι μου δεν θα κουράσει κανέναν! Άλλωστε δεν αναγκάζω κανέναν να έρθει. Ούτε και θέλω άλλωστε. Αυτή τη φορά η ψυχή μου θα παίξει με την καρδιά μου τα παιχνίδια της. Θα τρέξουν στο κατάστρωμα και θα γελάσουν. Θα κουραστούν από ευτυχία και θα κοιμηθούν το ένα αγκαλιά με το άλλο. Όπως τότε που δεν υπήρχαν έγνοιες και άγχη... Δεν χωράνε πια στο ταξίδι μου.

Η θάλασσά μου απόψε είναι ήρεμη. Με νανουρίζει με τα κύματα της. Η μουσική της δεν συγκρίνεται με καμία άλλη...! Το ήξερα!!! Μόνο κοντά της βρίσκω την ισορροπία μου: ανάμεσα στα υδάτινα μονοπάτια της. Μυστικά ντε...!!! Φανερώνονται μόνο για αυτούς που την χρειάζονται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!!!!

Αυτοσχεδιάζω....

Απόψε δεν θέλω μιλήσω...

Δεν θα πω τίποτα και για κανένα....

Απλά θα ακούσω αυτή τη μελωδία....

Και αφήνω σε εσάς την πρωτοβουλία...

Να σας παρασύρει η μουσική....

Αστέρια!!!

Αχ πόσο λατρεύω τα παραμύθια!!! Ειδικά εκείνα που μου έλεγαν μικρή τα βράδια!!!!
Ο πατέρας μου σπουδαίος και μεγάλος παραμυθάς!!!! Μόνο για μένα φυσικά. Κάθε καλοκαίρι όμως μου έλεγε η γιαγιά μου ένα παραμύθι. Το ίδιο παραμύθι κάθε χρόνο… Μα ποτέ δεν έχανα το ενδιαφέρον μου να το ακούω!!! Καθόμασταν το βράδυ όλοι μαζί στη βεράντα και χαζεύαμε τα αστέρια!!! Θυμάμαι σαν τώρα να μου λέει: «Ξέρεις, είχα φίλο ένα μικρό αστέρι».

Κάθε φορά την πίστευα. Τι παράξενο που θα ήταν να έχεις ένα αστέρι για φίλο.

Της είχε πει το αστέρι πόσο μόνο ένιωθε όταν ήταν πάνω στο σκοτάδι του ουρανού. Φοβόταν το σκοτάδι. Για αυτό και κάθε βράδυ έβαζε τα λαμπρά του ρούχα και μπορούσαμε να το δούμε από την Γη. Ήταν τόσο μικρό αλλά τόσο φωτεινό.

«Να εκείνο δα είναι, δεν το βλέπεις?» με ρωτούσε. Κάθε βράδυ διάλεγε το πιο φωτεινό και ταυτόχρονα πιο απομονωμένο από όλα τα αστέρια. Μια μέρα αυτό το αστέρι αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι. Ήθελα να βρει ένα φίλο και να μείνει μαζί του έτσι ώστε να μην φοβάται πια και να μπορέσει να είναι ευτυχισμένο. Πλησίασε πολλά αστέρια: άλλοτε μεγάλα, άλλοτε πιο λαμπερά, άλλοτε πιο πολλά και άλλοτε πολύ μακρινά. Κανένα άστρο όμως δεν ήθελε να του μιλήσει γιατί πάντα του βρίσκανε ένα μειονέκτημα: Ήταν τόσο πολύ λαμπερό και δεν ήθελαν να κρυφτούν πίσω από το φως του. Μα το αστεράκι δεν ήθελε να τους κρύψει. Αντίθετα ήθελε να μοιραστεί μαζί τους το φως του και να φαίνονται όχι μόνο αυτό αλλά όλα μαζί.

Ένα βράδυ λοιπόν, το μικρό αστέρι είδε ένα άλλο εξίσου λαμπερό αστέρι. Σκέφτηκε πως ίσως να μοιάζουν. Έτσι, το πλησίασε. Όντως ήταν κι αυτό ένα μικρό αστέρι ακριβώς ίδιο όπως και αυτό, που φοβόταν εξίσου το σκοτάδι. Αποφάσισε λοιπόν να μείνει για λίγο καιρό με αυτό το αστέρι. «Είναι ήδη πολύ λαμπρό» σκέφτηκε «δεν θα φοβηθεί πως θα το κρύψω». Έτσι για αρκετό καιρό έμεινε το ένα κοντά στο άλλο. Ούτε το ένα ούτε το άλλο φοβήθηκαν πια το σκοτάδι γιατί και το φως των 2 τους έφτανε για να φωτίσουν όλο τον ουρανό. Κατάλαβαν πως δεν είχε νόημα πόσο μεγάλα και πόσο φωτεινά είναι. Ούτε πόσο μακριά από τη Γη είναι αλλά ούτε και πόσο δημοφιλή είναι. Τους αρκούσε που ήταν μαζί,, φίλοι, και φώτιζαν το ένα το σκοτάδι του άλλου.

«Βλέπεις, μερικοί είναι σαν το μικρό αστεράκι, σαν εσένα, και άλλοι είναι σαν τα άλλα τα πιο θολά, μακρινά αστέρια» μου έλεγε στο τέλος. Και γελώντας μου έδειχνε ποιο αστέρι ήμουν εγώ. Ποτέ δεν ήταν αντικειμενική αυτή η γυναίκα. Πάντα να δείχνει το πιο μεγάλο αστέρι…!!!

Δεν ξέρω αν είμαι ένα τόσο φωτεινό αστέρι. Γνώρισα τα άλλα «αστέρια» που δεν λάμπουν τόσο πολύ και απλά φοβήθηκαν. Μα κι εγώ έχω βρει τα δικά μου «φωτεινά αστέρια» να φωτίζουν το μονοπάτι μου. Κι αν μερικές φορές είναι μακριά μου πάντα θα μου φωτίζουν το μονοπάτι. Τα 4 αστέρια… φωτεινά…. Με το δικό τους χρώμα το καθένα.. Με διαφορετική λάμψη… Παράξενα και πολύ τρελά αστέρια!!!!