Guest Star!

Τελικά όσο κι αν το παλεύω στο εργάκι της ζωής μου θα είμαι για πάντα μια guest star!!!

Αλήθεια αν έλειπα, θα άλλαζε η πλοκή της ταινίας???


Ή απλά κάνω ένα πέρασμα στις στιγμές μου, χωρίς χρώμα, χωρίς αξία, χωρίς νόημα???



Λόγια, μια μελωδία πλασμένη τόσο όμορφα για σε παρασύρουν και να μην βλέπεις την αλήθεια...



Σενάριο, γραμμένο από τους άλλους για την δική μου σκηνή...



Φώτα, στραμμένα σε λάθος κατεύθυνση και μαγνητισμένα στα ίδια άτομα κάθε λεπτό..



Σκηνοθεσία, όλα τόσο όμορφα πλασμένα να φτιάξουν ένα παραμύθι με χρώματα θαμπά για να ζαλίζομαι...




Φωνάζω "CUT" για να σταματήσω αυτή τη φαρσοκωμωδία που στήσαμε μαζί... Αλλά με ένα παράξενο τρόπο, η βαβούρα καλύπτει την φωνή μου. Μα ξέρω πως εγώ δεν θέλω να φωνάξω δυνατά.



Γιατί να αλλάξουν τα πράγματα μωρέ? Ένας συμβιβασμός παραπάνω στα θέλω σας δεν θα με κάνουν διαφορετική. Ή μήπως... ναι, εσείς επιμένετε να αλλάξω. Έχετε μια γνώμη σχηματισμένη που δεν ισχύει, σας χαλάει, με νευριάζει όλο αυτό και αποδέχομαι τον ρόλο που μου προτείνετε για να σας αποδείξω τι είμαι και τι όχι.



Μα γιατί να αλλάξω? Εσείς δεν μου λέτε "μείνε όπως είσαι?". Αλλά κατά βάθος ούτε εσείς οι ίδιοι δεν ξέρετε τι πραγματικά είμαι. Και δεν νομίζω πως δεν σας αφήνω... απλά έχετε την "δική σας λογική" και σύμφωνα με αυτή κρίνετε εμένα.



Το κάνω κι εγώ αυτό? Δεν ξέρω... παραδέχομαι πως δεν είμαι τέλεια... αλλά ποτέ δεν προσπάθησα να σας κάνω αυτό που θα ήθελα εγώ. Εσείς όμως??? Μήπως τελικά φταίμε όλοι μας στην ταινία αυτή???


Εσείς που δεν καταλαβαίνετε κι εγώ που συμβιβάζομαι.


Εσείς που μπορείτε να διαφέρετε κι εγώ που δεν θέλω να χαλάσω αυτό που υπάρχει.


Εσείς που με κάνετε αόρατη στα μάτια σας κι εγώ που το δέχομαι.

Εσείς που δεν νοιάζεστε κι εγώ που δεν μιλάω.





Ναι φταίμε!!! Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω!!! Ακόμη κι αν δεν θέλετε να με υπολογίζετε...





ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ GUEST ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΕ ΕΣΑΣ!

ΜΥΣΤΙΚΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ!!!!

Ναι, αυτή που τόσο καιρό γράφει εδώ στο σπιτικό της...

Ναι, αυτή που μερικές φορές ξεσπάει χωρίς λόγο...

Ναι, αυτή που μισώ μερικές φορές...

Ναι, αυτή που πάντα θα είναι δίπλα μου...

Ναι, αυτή που θέλει να σας κάνει να γελάτε...

Ναι, αυτή που σας εκνευρίζει με το πόσο κυκλοθυμική είναι...

Ναι, αυτή που ποτέ δεν βάζει μυαλό και θέλει να πραγματοποιήσει τα όνειρά της, ακόμη και τα πιο τρέλα..

Ναι, αυτή που πάντα θα την λατρεύω !!!

Η Λιζέτ!!! Αυτή που την χάνω συνέχεια στα δύσκολα και την βρίσκω να θέλει να τα κάνει όλα άνω κάτω γιατί έχει πλάκα!!!!

Για για αυτή λοιπόν τη ψυχή είναι αφιερωμένα όλα αυτά εδώ!!! Και το τραγούδι μου φυσικά!!! Γιατί αν κάποιος με ξέρει, θα έχει ακούσει αυτό το τραγούδι 1000 φορές από μένα!!! Γιατί σήμερα είναι όλα ξεχωριστά!!!! Γιατί σαν σήμερα πρωτοείδα το φως του ήλιου!!! Και πραγματικά χαίρομαι για αυτό!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ!!!!!

Μονόπλευρα Ενωμένοι

Όλο αποφασίζουμε να αλλάξουμε συμπεριφορά... να γίνω δυνατή... να γίνω πιο υπεύθυνος... να γίνω πιο σοβαρή... να είμαι πιο αισιόδοξος... να μην γκρινιάζω τόσο... να μην αγχώνομαι... να θέσω προτεραιότητες.. αλλά πάντα κάτι στραβώνει!




Είναι πραγματικά υπέροχο να σχεδιάζεις τι να κάνεις... αλλά τελικά όλο λέμε να αλλάξουμε και όλο ίδιοι μένουμε...


Πόσες φορές έχω πει να γίνω σκληρή με όλους γύρω μου αλλά ποτέ δεν τα κατάφερα?


Πόσες φορές αποφάσισα να μην δίνω σημασία στους άλλους μα ποτέ δεν το τήρησα?


Πόσες φορές είπα στον εαυτό μου να μην είμαι ανυπόμονη μα πάντα έκανα το αντίθετο?


Πόσες φορές υποσχέθηκα να κοιτάζω τον εαυτούλη μου μα πάντα με πιάνει η καλοσύνη μου?
Και οι άλλοι, τόσο ξαφνικά, αλλάζουν απέναντί μου. Τόσα λόγια χαμένα, τόσες υποσχέσεις και όσο περνάει ο καιρός απομακρύνονται!!! Τους νιώθω ξένους από την ζωή μου!!!





Ενωμένοι... τόσο καιρό αυτό ακούω από εσάς μα μόνο εγώ δεν μπορώ να το δω???


Ενωμένοι... που κανείς δεν καταλαβαίνει τους προβληματισμούς μου?


Ενωμένοι... που ο καθένας έχει χαράξει δικό του μονοπάτι?


Ενωμένοι... που το θυμάστε μόνο στα δικά σας προβλήματα?


Ενωμένοι... που δεν χωράω πια στην σκέψη σας?

Ίσως άλλαξα κι εγώ... γιατί πάντα πίστευα στα λόγια που μου λέγατε "ενωμένοι" γιατί έτσι πρέπει να είμαστε.





Ζητάω πια να νοιάζεστε χωρίς να λέτε "σιγά μωρέ τα προβλήματα που έχεις".


Ζητάω πια να με ακούτε χωρίς να φοβάμαι πως αυτά που θα πω θα σας ενοχλήσουν.


Ζητάω πια να είστε κοντά μου όταν σας χρειάζομαι. Αλήθεια είναι λιγοστές οι φορές. Δεν θα σας ενοχλώ συνέχεια...





Μα ξέρω όπως πάντα... πάλι στο σκοτεινό μου δωμάτιο μόνη θα κλειστώ και εσείς θα λείπετε. Άλλωστε συνήθισα στην έλλειψή σας. Τόσα χρόνια τα δικά μου προβλήματα είναι "αστεία και ανούσια". Δεν έχω λόγο να στεναχωριέμαι γιατί δεν έχω τα δικά σας ντέρτια. Νομίζετε πως η καρδιά μου δεν ραγίζει σε αυτά που θεωρείτε ΕΣΕΙΣ ανούσια? Μα δεν μιλάμε για εσάς!! Μιλάμε για μένα...





Και ξέρω πως όταν πάλι θα με χρειαστείτε εσείς εγώ θα είμαι κοντά σας... γιατί έτσι με μάθατε! Κι ας μην είναι δικοί μου προβληματισμοί!





Δεν μπορούσατε να το μάθετε αυτό και στους εαυτού σας???
Γιατί μόνο σε μένα???