Επ-αναφορά!

Μην είσαι σίγουρη για τίποτα Κανείς δεν θα σου δώσει αυτά που θες αν δεν τα διεκδικήσεις Μα εσύ φοβάσαι...πρέπει να είσαι ήρεμη και να τα αντιμετωπίσεις όλα...να σε σκεφτείς τον καλύτερο τρόπο να κάνεις τους άλλους να σε καταλάβουν...να καταλάβουν τι πραγματικά είσαι. Ακόμη κι αν δεν είσαι αυτά που δείχνεις, τόσο κακιά, τόσο αδιάφορη ή τόσο δυνατή ώστε να τα αντέξεις όλα. Ναι, είσαι αδύναμη αλλά κατά πόσο μπορείς να το παραδεχτείς, να δεχτείς τα όρια σου? Να καταλάβεις πως μέχρι φτάνεις, παραπέρα δεν μπορείς? Φαίνονται όλα τόσο μπερδεμένα στο μυαλό σου, ενώ τελικά είναι τόσο απλά. Απλά ώστε οι άλλοι να σε δουν, να σε νιώσουν, να τους δείξεις τις πληγές σου και εκείνοι με τη σειρά τους να σου ρίξουν αλάτι για να μεθύσεις από τον πόνο.

Πόνος...τόσο αγνό συναίσθημα.. κι όμως σε αλλάζει τόσο πολύ...σε κάνει καλύτερο...σε κάνει χειρότερο. Σωματικός και ψυχικός πόνος. Ποιος είναι ο πιο δυνατός? Για τον πρώτα έχουν ανακαλυφθεί διάφορα αναλγητικά Αλλά για την ψυχή? Κανένα φάρμακο δεν φτάνει στην ψυχή μας. Δεν συνδέεται ούτε με το σώμα, ούτε με τον εγκέφαλο. Μόνη της είναι χωρίς να ξέρουμε το που. Αλλά την δίνουμε...την χαρίζουμε...την ξεπουλάμε...την πετάμε στα χέρια αυτών που μπορούν να τη μαγέψουν με όμορφα λόγια. Και κάθε φορά που λες "φτάνει!", εκεί ανακαλύπτεις πως έχεις αποθέματα υπομονής.

Υπομονη...χαρισμα...να περιμένεις εκεί, χωρίς να ξέρεις αν θα ανταμειφθείς. Αλλά πάλι είσαι εκεί...περιμένεις να γυρίσουν κάποιοι και να σε θεωρήσουν σημαντική..όπως τους θεωρείς εσύ Να σου δώσουν τη σημασία, τη θέση που τους έχεις δώσει εσύ. Να νιώσεις ξεχωριστή για αυτούς, πως διαφέρεις για αυτούς, πως είσαι δικός τους άνθρωπος, πως είσαι προτεραιότητά τους...όπως ακριβώς έχεις κάνει κι εσύ. Όχι από ανταπόδοση Δεν αναγκάζεις κανέναν να σε θέλει επειδή τον θες εσύ Αλλά για να δεις πως όλο αυτό το ενδιαφέρον σου δεν πήγε χαμένο...

Ενδιαφέρον...το εκφράζεις ή το κρατάς μέσα σου. Δεν θες να το δείξεις σε κανέναν γιατί δεν το αξίζει. Κανείς δεν σου το δείχνει γιατί δεν το αξίζεις. Γιατί όλοι μας κουβαλάμε σημάδια αχαριστίας χωρίς να κάνουμε κάποιο βήμα για να το ξεπεράσουμε. Συγκρίνεις..και βλέπεις πως είτε έτσι είτε αλλιώς πάλι τα μούτρα σου θα φας...νιώθεις σίγουρη για αυτό. Μην μιλήσεις..μην πεις τίποτα από αυτά που σκέφτεσαι και δεν θα σου πουν τίποτα από αυτά που σκέφτονται. γιατί υπάρχει ο φόβος..πως είναι να μην είναι έτσι όπως τα νομίζεις, όπως τα θες Να ξεφύγεις από την απογοήτευση.

Απογοήτευση...να θες να δώσεις τόσα πολλά και να μετανιώνεις που ο χαρακτήρας σου είναι έτσι. Νιώθεις την αχαριστία να δηλητηριάζει κάθε όμορφη σκέψη και πράξη που έχεις κάνει για αυτούς...καταλαβαίνεις πως για να συνεχίσεις πρέπει να μπεις στα δικά τους θέλω και στα δικά τους όρια. Παραμερίζοντας τις επιθυμίες και τα συναισθήματά σου. Για να μην τους φέρεις σε δύσκολη θέση πάλι..να μην τους "πνίξεις" πάλι..προσαρμόζεσαι...νιώθεις το τσίμπημα στη καρδιά, ακούς τη φωνή μέσα σου να φωνάζει "σ΄τα ΄λεγα εγώ", βλέπεις το εαυτό σου να πέφτει μπροστά σε κόσμο και προσπαθείς να γελάσεις και συ. Να τους κοιτάξεις κατάματα και να αποφασίσεις να συνεχίσεις το βήμα σου.

Επιμένεις...δεν θες να δείξεις πως πονάς...πως υπομένεις..πως ενδιαφέρεσαι..πως απογοητεύεσαι..συνεχίζεις χωρίς να δείξεις τη χαρά σου...τα δάκρυά σου....μην τυχόν και σ' τα πατήσουν...σ' τα τσαλακώσουν...σ' τα κάνουν σαΐτες και τα πετάξουν μακρυά...βλέποντας και γελώντας με το πόσο χαμηλά πετάνε...απαξιώνοντας ότι υπάρχει μέσα σου...γιατί δεν μπαίνουν καν στον κόπο να δουν με τα μάτια σου..να νιώσουν με την καρδιά σου...να σκεφτούν με το μυαλό τους...

Δεν είναι σαν εσένα και δεν θα γίνουν ποτέ...δίκαιο ή άδικο... μόνο ο εαυτός σου μπορεί να σε καταλάβει!

υ.γ. μου έλειψε το μονοπάτι μου...πως άλλαξε από πριν!!! Αλλά ακόμη έχει τις ομορφιές του!!!