Kαι ξαφνικα... όλα μοιάζουν...

Ετοιμασίες.

Βαλίτσες, ρούχα, σιδέρωμα, να βγάλεις εισιτήριο, κανονίζεις ποιος θα πάρει το αυτοκίνητό του, βενζίνη (αν βρεις κι όλας), να πληρώσεις όλους τους λογαριασμούς, να κανονίσεις τις δουλειές στο σπίτι, να αγοράσεις όσα πραγματάκια χρειάζονται, τα τηλέφωνα χτυπούν. . .

Και ξαφνικά...

. . .όλα μοιάζουν τόσο μακρινά. Όλα χάνονται από γύρω σου. Ακούς μια φωνή και σε ταξιδεύει στον εαυτό σου που τόσα χρόνια τον είχες κρυμμένο. Όχι γιατί θες το κακό του, αλλά επειδή θες να τον προστατέψεις από την πραγματικότητα Είχε πληγωθεί από αυτή τη πραγματικότητα, είδε το πόσο σκληροί γίνονται οι άνθρωποι για χάρη του εγωισμού.

Και ξαφνικά..

. . .όλα μοιάζουν να σε τραβούν να ανακαλύψεις στο μυαλό σου όλα αυτά που είχες θάψει. Όχι εύκολα, όχι τόσο γρήγορα. Αλλά, ναι, τα είχα θάψει βαθιά μέσα μου. Τα ξέχασα, με άφησαν, τα μίσησα, με υπέμειναν Με κάθε λεπτομέρεια, με κάθε στιγμή μπροστά στα μάτια σου. με κάθε χαμόγελο όταν θα θυμάσαι.

Και ξαφνικά...

. . .όλα μοιάζουν σα να θέλουν να σε πλημμυρίσουν με όνειρα χαμένα. Λες και θέλουν να σε κάνουν να γυρίσεις πίσω, να σε εκδικηθούν που ήθελες να τα αφήσεις στο παρελθόν σου. Πρέπει να πονέσεις που δεν είναι πια μέσα στο μυαλό σου, μέσα στη ζωή σου, μέσα στην ψυχή σου.

Και ξαφνικά...

. . .όλα μοιάζουν τόσο όμορφα. Μια αίσθηση χαράς που ένιωθες και τότε. Η λύτρωση για τότε που περίμενες. Εκπληρώνεται αυτό που ζητούσες τότε και τα δάκρυα κάθε φορά ήταν εκείνα που σε έκαιγαν μέσα σου. Ένα χαμόγελο ξεπετιέται και μια σκέψη όμορφη. Χωρίς να νιώθεις κάτι περισσότερο. Απλά μέσα σου να ηρεμείς. Να ακούς μια μελωδία που να σε κάνει να πετάς. Όλες σου οι σκέψεις πέρνουν το χρώμα που έχεις ανάγκη να δεις στα μάτια σου!

Και ξαφνικά..

. . .όλα αυτά μοιάζουν φυγάδες της πραγματικότητας

Ένα κόκκινο φανάρι μου αποσπά την προσοχή. Τα δάκρυα που είχαν κατακτήσει τα μάτια μου ξαφνικά εξαφανίστηκαν Άκουγα πάλι τους γύρω μου να μιλάνε. Να αγχώνονται. Έβλεπα ξανά εμένα του σήμερα. Εμένα, που δεν φοβάμαι να αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Εμένα, αλλαγμένη μέσα μου από τότε. Εμένα, που πια δεν μπορεί να συμβιβαστεί.

Αλλά με ένα μικρό ερώτημα.

Τι άλλο να περιμένω?