Για έναν ξεχωριστό άνθρωπο...

Ένα μικρό παιδί. Πραγματικά παιδί. Δεν έχει μεγαλώσει και δεν θα μεγαλώσει ποτέ. Αυτός είναι και ποτέ δεν θα αλλάξει. Εκτός από την δουλεία του που πραγματικά δεν θα ήθελα να ήμουν υπάλληλός του (μιλάμε για πολύ φωνή όχι αστεία!!!). Ο Χαβανεζούλης, ο Hobain της εφηβείας, ο κακομαθημένος "επιχειρηματίας", ο πιο αγχωμένος άνθρωπος που γνωρίζω (ακόμη και για το παραμικρό), ο αρρωστημένος γαύρος, ο καλός ο κακός και ο όμορφος της υπόθεση σε ένα πρόσωπο... Χρυσή καρδία. ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ!!! Είναι ένα ξεχωριστό άτομο... για όλους γύρω του... όσο κι αν γκρινιάζουμε. όσο κι αν γκρινιάζει... κι ας έχει τις παραξενιές του... κι ας μας κάνει ό,τι θέλει...


Αυτός μου έμαθε να ακούω σωστή μουσική... όλες αυτές τις φορές που με φώναζες για να σε ακούσω να παίζεις τα αγαπημένα σου κομμάτια στην κιθάρα, όλες αυτές τις φορές που άκουγα τα τραγούδια στο δωμάτιό μας.


Αυτός μου έμαθε να κάνω τους άλλους να χαμογελούν στις στενοχώριες τους... άπειρες φορές κάνω stand up comedy για να ξεχάσεις την κούραση.



Αυτός μου έμαθε πως είναι να πεισμώνεις για να πετύχεις το όνειρό σου... δεν σου το έχω πει ποτέ, δεν θα με πίστευες.



Αυτός μου έμαθε την έννοια της φιλίας... πόσες φορές μιλήσαμε για αυτό το θέμα και διαφωνούσαμε κάθε φορά.



Αυτός που μου έμαθε να βλέπω σωστά έναν ποδοσφαιρικό αγώνα (το έχουμε κι αυτό!!!) και να μην ενοχλώ τους γύρω μου... σαν τα μούτρα σου δεν με έχεις κάνει ακόμη.



Αυτός μου έμαθε να κρατάω τις στιγμές της ζωή μου σαν φυλαχτό... άσχετα που δεν το εφαρμόζεις ούτε εσύ.



Αυτός μου έμαθε πως είναι να υποστηρίζεις μια ιδέα και να ζεις με όποιο αποτέλεσμα.. βλέπεις, μπορεί να μην τον θεωρώ ιδέα αλλά τόσες φορές το έχεις πει.



Αυτός μου έμαθε να συμβιβάζομαι με ό,τι δεν με ευχαριστεί... κι ξέρεις πολύ καλά πως δεν τα έχω καταφέρει ακόμη.



Αυτός καταλαβαίνει στο δευτερόλεπτο τι έχω... κι ας σου έλεγα πως είμαι κουρασμένη.



Αλλά πάνω από όλα με έκανε αυτό που είμαι!!! Μέσα από την μουσική του, την τρέλα του, την θέλησή του να με κάνει να χαμογελάω ακόμη κι όταν έκλαιγα.



Βράδια πολλά, που είμαι νυσταγμένη, ξέρεις πως θα ξαπλώσω στο κρεββάτι και θα ακούσω με κάθε λεπτομέρεια το πρόβλημά σου (και πολλές φορές την παραλογία σου) και με ένα απίστευτο τρόπο πάλι θα βρεθούμε να γελάμε μέχρι τις 4 τα ξημερώματα με τις βλακείες μας. Θα γελάς με τον τρόπο που γελάω... Θα γελάω που έχεις γίνει κόκκινος σαν το παντζάρι από τα γέλια... Θα ηρεμήσουμε και να συνεχίσουμε την κουβέντα μας...



Ειδικά φέτος τον εξώθησα στα άκρα πολλές φορές και ξέρω πως τον στεναχώρισα πολλές φορές. Και ο λόγος ήταν πολύ ανάξιος μπροστά του. Αλλά κατάφερε κάθε φορά να με συγχωρέσει. Όχι εύκολα και φυσικά όχι γρήγορα. Άσχετα που...αυτές οι μέρες ήταν οι χειρότερες τις ζωής μου. Όταν δεν μου μιλάει προτιμώ να πεθάνω παρά να ζω σε μια τέτοια κατάσταση.



Πάντα θα με προστατεύεις και πάντα θα είσαι δίπλα μου!!! Το ξέρω και ελπίζω να μην το ξεχάσεις ποτέ. Άλλωστε κι εγώ εδώ είμαι... "η ψυχολόγος σου" που σου λέω κάθε φορά και γελάς μαζί μου. Η μικρή που λες στους φίλους σου. Η ανώριμη που μου φωνάζεις όταν κάνω τις συνηθισμένες μου μαλακίες...



Αλλά πάνω από όλα η αδερφή σου. Αυτή που σου έφεραν όταν ήσουν 5 χρόνων και σου είπαν πως θα είσαι υπεύθυνος και πως θα την προσέχεις.



Σ' ευχαριστώ λοιπόν που με πρόσεξες, που με αγάπησες, που μου έμαθες τόσα πολλά, που με προστατεύεις κι ας θέλω να φάω τα μούτρα μου...



Μα πάνω από όλα Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που είσαι κοντά μου. Η ζωή μου είναι πολύ λίγη για να την δώσω για σένα!!! Το ξέρεις??? Σου το είχα πει παλιά αλλά μπορεί να το πήρες για αστείο. Υπερβολικό! Μα είναι η αλήθεια. Θα έκανα κάθε θυσία για να μην σε χάσω από τη ζωή μου. Ακόμη και να αφήσω αυτό που θέλω.



Χοβάν μου, brotherούλη μου, μακάρι όλοι οι μεγάλοι αδερφοί να σου έμοιαζαν έστω και λίγο. Μακάρι να όλοι να είχαν έναν αδερφό σαν εσένα και να καταλάβαιναν έστω και λίγο την έννοια της ενότητας. Να είσαι πάντα χαρούμενος στη ζωή και μετά από πολλά πολλά χρόνια να μου αφιερώνεις χρόνο για να σε κάνω να γελάς με όποια βλακεία μου κατεβαίνει...


ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΕ ΜΟΥ!!!


Αυτό το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε εκείνον!!! Δεν ξέρω πως αλλά κάθε φορά βουρκώνει όταν το ακούει... μάλλον θυμάται τότε που ήταν ένα παιδί λυκείου... με μακρυά μαλλιά... τρίβερο δαχτυλίδι... την κιθάρα του... που προσπαθούσε πάντα να παίζει τόσο τέλεια αυτό το τραγούδι... που όταν το άκουγε, χοροπήδαγε τόση ώρα χωρίς να κουράζεται... που ζήλευα και τον μιμόμουν.... που ήταν ένας τρελός έφηβος και δεν γνώριζε την λέξη άγχος... που το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι ο ΧΑΒΑΛΕΣ!!!


Δεν μεγάλωσες!!! Δεν πέρασαν τα χρόνια!!! Μην τα αφήνεις να περνάνε... Μην ξεχάσεις αυτή τη τρέλα που είχες τότε...!!!!